Vic Chesnutt…At the cut (Constellation)

Είναι κάτι άνθρωποι που έμαθαν χρόνια τώρα να σαρκάζουν τον εαυτό τους, να διασκεδάζουν με την μοίρα που τους φέρθηκε σκάρτα όταν κάποτε εκείνη μοίρασε τα χαρτιά από κάτω κι έβγαλε άσσο μπαστούνι ακολουθώντας την από εκεί και πέρα με τις καλύτερες μουσικές που έγραψαν ποτέ όταν δεν κατάφεραν τελικά να σηκωθούν από ‘κείνο το τραπέζι που μοίραζε το χέρι που κλέβει. Κάθε που βλέπω αναπηρική καρέκλα και σκέφτομαι μουσικούς, τρεις άντρες έχω στο κεφάλι μου. Τον Johnny Cash στα τελευταία του να πιάνει το μπράτσο της με αγωνία μην τυχόν και δεν προλάβει να τραγουδήσει άλλο ένα, τον Robert Wyatt να πηδάει τέσσερις ορόφους και να μην σκέφτεται καθόλου την πτώση αφού το αλκοόλ έκανε καλά τη δουλειά του και τον Vic Chesnutt να βγαίνει μέσα από τα συντρίμμια ενός αμαξιού και λίγο αργότερα να του ανακοινώνουν οι γιατροί πως δεν πρόκειται να ξαναπιάσει κιθάρα στα χέρια του μήτε και θα τον ξαναβαστάξουν τα πόδια του. Σπουδαίοι άντρες, σπουδαίες μουσικές.

Ο Vic Chesnutt τελικά ξανάπιασε κιθάρα, διάβασε μπόλικα βιβλία ποίησης, είδε τους δικούς του ανθρώπους να πεθαίνουν ένας ένας και έμελλε στο τελευταίο του album να ξεφουρνίσει με γενναιότητα στον θάνατο, αφού φλερτάρισε μαζί του για χρόνια, πως δεν είναι ακόμα έτοιμος για ‘κείνον. Διόλου τυχαίο άλλωστε πως ο φετινός δέκατος τέταρτος δίσκος του ανοίγει μ’ ένα από τα πιο ανατριχιαστικά τραγούδια που έχει γράψει ποτέ. Το Coward που ανοίγει το At the Cut θα αφήσει κάμποσους φέτος να σέρνονται σε πατώματα, αποτσίγαρα και ψυχιατρικές γινατωμένες κάμαρες. Ο Chesnutt επίτηδες ξεμπερδεύει με την επιτύμβιά του ξομολόγηση απ’ το ξεκίνημα του δίσκου, θέλει να ξεσπάσει πρώτα για να λειτουργήσει με το κεφάλι καθαρό μετά, να φανερωθούν τα πάντα καθάρια δίχως να συνεχίσει με υπερβολικές πομπές στη συνέχεια. Άλλωστε μέσα στο περίφημο Hotel2Tango που γράφτηκε ο δίσκος έχει να κουμαντάρει μια αρμαθιά τρελών μουσικών που ήρθαν και πάλι να τον συνοδεύσουν μετά τον North Star Deserter που προηγήθηκε το 2007. Οι Silver Mt. Zion είναι και πάλι όλοι εδώ, ο τραγουδιστής των ιστορικών πια Fugazi, Guy Picciotto παίζει τις νηνεμείς κιθάρες, ενώ η Nadia Moss γνωστή κι από την συμμετοχή της στο Evangelista της Carla Bozulich κουμαντάρει το πιάνο. Αφού λοιπόν ο πάτος έχει κερδηθεί είναι η ώρα να τραγουδήσεις γι’ αυτόν και κάπως έτσι μοναχά με μια κιθάρα, εξαγνισμένος πια, μ’ ένα σκυλί κάπου στην ερημιά της νύχτας να γαβγίζει, ο Chesnutt κάθεται στην κόψη και τραγουδά το When the bottom fell out. Στέκεται εκτεθειμένος και παίρνει τα πάνω του, πάντοτε όμως μόνος, στο Chinaberry Tree και μετά δένει μια αλυσίδα στο λαιμό του με την Moss να παίζει ένα απλό μοναχικό πιάνο, τον Picciotto μια γνώριμη κιθάρα και το Chain σαν παλιό ουίσκι στο σκοτάδι γνωρίζει καλά όλα εκείνα που θέλουν απάντηση. Ένα τζαζ απόκληρο We hovered with short wings δεν θέλει συντροφιά και ο Vic ψιθυρίζει τραγουδιστά με κλειστά μάτια σαν δαρμένο ζωντανό στην πιο τελευταία πορεία μιας διαδρομής. Ο Philip Guston που ανοίγει την δεύτερη πλευρά έχει τα νεύρα του και οι Silver Mt. Zion παίζουν τα δικά τους από πίσω με τον μαέστρο του να ρημάζει με επαναλαμβανόμενους στίχους τη συνήθεια που φέρνει την ευήθεια. Ένα κλασικό slow americana Concord Country Jubilee ξεμπουκώνει την ατμόσφαιρα για να ξεκινήσει το φλερτ με το θάνατο. Στο Flirted with you all my life ο Chesnutt μιλάει με τον θάνατο, του τα λέει μέσα από μια αυτοβιογραφική αναπόληση, χωρίς μιζέριες και κατήφειες αλλά καταλαβαίνοντας τον ρόλο του στην ανημποριά του ανθρώπινου είδους μπροστά του. Το It is what it is θέλει να δικαιολογήσει το φαίνεσθε με το είναι, το φάντασμα με την ύπαρξη, το σώμα με το κορμί μέσα από μια απολογία που ο ίδιος ο τίτλος του τραγουδιού την αποβάλλει στο τέλος γιατί μια ζωή έτσι έρχεται η ιστορία. Το At the Cut κλείνει μ’ έναν διάλογο ανάμεσα στον Vic Chesnutt και το φάντασμα της αγαπημένης του γιαγιάς. Ξεγυμνωμένο από όλα τα όργανα και μονάχα με μια κιθάρα και την ειλικρινή φωνή του, ο τραγουδοποιός θυμάται, ρωτάει και αγαπάει ένα από τα πιο λατρευτά πρόσωπα που σημάδεψαν την ζωή του.

Το τραγούδι τελειώνει κι ο Chesnutt πετάει κάτω τα χαρτιά του, τσουλάει τις ρόδες του μέχρι μιαν απόσταση και σταματάει σ’ ένα σημείο, οποιοδήποτε σημείο, κοιτάζει μ’ ένα αγέλαστο βλέμμα ένα κάτι και σκέφτεται: Το κουράγιο ενός δειλού είναι πάντα πιο τρανό απ’ όλα τα υπόλοιπα κι ο φόβος σου ξύνει την πλάτη ακόμα κι όταν κάθεσαι στη γωνία. Αλλά εγώ είμαι δειλός φίλε και γέννησα κουράγια μέσα απ’ την απογοήτευση, είμαι δειλός κι έχω μάθει να ξετρυπώνω μαγικά μέσα απ’ την κατήφεια. Θυμάμαι την γιαγιά μου πριν πέσω για ύπνο κι αφήσω τούτο το καταραμένο αναπηρικό καροτσάκι σ’ εκείνη τη γωνία. Ο πάτος έπεσε απ’ έξω και όλα έσπασαν. Σ’ αφήνω τώρα γιατί θέλω να παίξω τα τραγούδια μου, μην λυπάσαι για μένα, λυπήσου τον εαυτό σου!

Vic Chesnutt myspace

Vic Chesnutt site

favorite track: Coward

by Arturo Bandini