Βινύλιο Εναντίον CD

ΑΓΟΡΑΣΤΕ ΒΙΝΥΛΙΟ

Νά ‘μαι πάλι εν μέσω της καλοκαιρινής σπαρίλας που δε μ’ αφήνει μήτε τα στοιχειώδη να κάνω. Χτες ψαχουλεύοντας τη δισκοθήκη μου διαπίστωσα πως έχουν περάσει κιόλας είκοσι χρόνια από που πρωτοάκουσα τους Chills και ακόμα συνεχίζω να πιστεύω πως το Pink Frost είναι ένα απ’ τα τρία καλύτερα pop τραγούδια της δεκαετίας του 80. Το σοκ απ’ το άκουσμά του με είχε κάνει εκείνη τη χρονιά να πάρω αμέσως το πρώτο τους άλμπουμ «Brave Words» (στο οποίο και δεν περιέχεται, καθότι single) μόλις η Hitch Hyke τον έκοψε ελληνικό. Τον ξαναβάζω στο πικάπ νοσταλγώντας τις μαγευτικές μελωδίες του που είναι έτοιμες να μου γλυκάνουν τ’ αφτιά. Αμ δε!!! Η φουκαριάρα βελόνα μου αγκομαχάει προσπαθώντας να  διαβάσει τ’ αυλάκια αυτού του άθλιας κοπής θεόστραβου κοματιού βινυλίου. Την κοιτάω γεμάτος ενοχές κι αυτή μου ανταποδίδει μ’ ένα δολοφονικό βλέμμα.

Ναι, λατρεύω το βινύλιο και κάθε τι που σχετίζεται μ’ αυτό. Η μουσική (και όχι μόνο) προσωπικότητά μου είναι φυλακισμένη μέσα στα αυλάκια του, στα labels, στα ένθετα, στα πάντα. Κάθε φορά που αγοράζω ένα καινούργιο βινύλιο αισθάνομαι την ίδια λαχτάρα να το περιεργαστώ και να το ακούσω προσεκτικά όπως και πριν από 20+ χρόνια που πρωτοάρχισα να αγοράζω δίσκους. Η φάτσα μου δε διαφέρει και πολύ από αυτή του πιτσιρικά που του έφεραν ένα καινούργιο παιχνίδι και όλα παίζουν το ρόλο τους. Το label, ο αριθμός καταλόγου, αν είναι επανακυκλοφορία τσαντίζομαι άμα δε γράφουν από ποια εταιρία πρωτοκυκλοφόρησε και πάνω απ’ όλα η ζεστασιά στον ήχο ενός καλού βινυλίου.

Αλλά ας αφήσουμε τα υπόλοιπα και ας μείνουμε στον ήχο. Μ’ αρέσει καλύτερα απ’ το CD αλλά όχι πάντα. Πολλοί συμφωνούν μαζί μου αλλά νομίζω πως θα πρέπει να προσέξουμε μερικά πραγματάκια που τελικά κάνουν την κόντρα μεταξύ των δυο αυτών format κάπως αμφίρροπη. Μαζί μ’ εμένα αναρωτηθήτε, σκεφτείτε, παρατηρήστε κι εσείς τα παρακάτω:

• Ρίξτε μια ματιά στη δισκοθήκη σας και τσεκάρετε πόσα ελληνικής κοπής βινύλια έχετε. Θα διαπιστώσετε πως παραείναι αρκετά. Τα περισσότερα απ’ αυτά άθλια. Πόσοι είχαμε την δυνατότητα να πάρουμε τα δισκάκια αυτά της δεκαετίας του 80 στις αντίστοιχες εκδόσεις εισαγωγής και πόσοι όταν πήραμε το ελληνικό είχαμε τη μαγκιά να το ξαναπάρουμε κάποια χρόνια αργότερα σε μια καλύτερη αλλοδαπής προέλευσης κόπια. Ο θεϊκός πρώτος του Tillett μαζί με ένα κάρο αυστραλέζικα στη  Hitch Hyke, τα πρώτα των Tuxedomoon στην άθλια Music Box, Cure στην ελληνική Polygram, Nick Cave στην ελληνική Virgin (αυτή κάτι τρωγότανε) και πάει λέγοντας.  Βινύλια στραβά ή χάρτινα ή και τα δυο μαζί, εκτυπώσεις στο εξώφυλλο Ν. Πιτσιλός με τον ελληνικό κωδικό να είναι κολλημένος με σελοτέϊπ πάνω απ’ τον κανονικό, στραβές, θολές ή με είδωλο εικόνες και άλλα τέτοια ακραιφνώς ελληνικά γκαραγκιοζιλίκια που μας έκαναν τα νεύρα ξέφτια. Και ποιος δε θυμάται εκείνη την απίστευτη ελληνική κόπια του True Stories των Talking Heads με τους  τίτλους γραμμένους με ΕΛΛΗΝΙΚΑ γράμματα!!!!!
• Πάμε στα 90ς και 00ς. Πλέον όλοι γράφουν με ψηφιακά μέσα ηχογράφησης (πλην εξαιρέσεων). Ποιος ο λόγος να πάρεις ένα άλμπουμ των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων, ας πούμε, σε βινύλιο αφού ο ήχος θα είναι ψηφιακός. Άσε που άμα έχεις και καλό πικάπ ο δίσκος μπορεί να σου βγάλει τα κακά του ψηφιακού ήχου πιο εύκολα απ’ το CD. Το βινύλιο υποτίθεται ότι το ακούς για να γλυκάνει το αφτί σου, αν είναι να ακούς ντενεκέδες σε format βινυλίου τότε ποιος ο λόγος. Ακόμα θυμάμαι προ δεκαετίας όταν άκουσα σε βινύλιο το Adore των Smashing Pumpkins και μού ‘ξυσε τ’ αφτιά. Αφού οι άνθρωποι γράφουν ψηφιακά τι το θες το ρημάδι? Άστο να πάει στο διάολο βγάλ’ το μόνο σε CD, έτσι κι αλλιώς ντενεκές θά ‘ναι.
• Άλλο κεφάλαιο οι επανεκδόσεις από 90ς και δώθε. Κάτι remastered, ψηφιακά επανεπεξεργασμένο, ξαναδουλεμένο και άλλα τέτοια είναι δίκοπο μαχαίρι. Υπάρχουν εταιρίες επανεκδόσεων που βγάζουν άλμπουμ από 60ς, 70ς σε βινύλια και κάνουν πολύ καλή δουλειά που αξίζει τον κόπο. Σε άλλες τα ακούς και δεν μπορείς να πιστέψεις στ’ αφτιά σου. Όσο περισσότερο χέρι μπαίνει τόσο το χειρότερο είναι. Τι να το κάνω εγώ να ακούσω ψηφιακά επανεπεξεργασμένη την Μπανάνα των Velvet. Το άλμπουμ αυτό βγήκε και έγινε ιστορικό με αυτή τη θολούρα στην παραγωγή που ξέρουμε. Αν είναι να του αλλάξεις τα φώτα και να ακούσω ένα ριμέηκ της Μπανάνας με ήχο 90ς να το χέσω.
• Πόσοι από μας ρυθμίζουμε τακτικά τα βαράκια του πικάπ μας. Αρκετοί δεν ξέρουν καν από που ρυθμίζεται. Αν του βάλεις περισσότερο βάρος η βελόνα θα σκάβει το δίσκο και θα σου χαλάσουν και τα δυο. Έχω την εντύπωση ότι ο κάθε δίσκος ανάλογα με το πάχος του θέλει και διαφορετικό βάρος (αν κάνω λάθος διορθώστε με) πράγμα που αν ισχύει είναι άλλος μπελάς. Συνθήκες αποθήκευσης, σκόνες, καθαρισμοί και άλλα τέτοια κέρατα μας απασχολούν ή «άστο μωρέ δεν πειράζει».
• Πόσοι από μας και σε πόσες περιπτώσεις δεν θυσιάσαμε την κατάσταση ενός δίσκου για να προτιμήσουμε ένα φτηνότερο αντίγραφο και τελικά βρεθήκαμε σε ένα βινύλιο που ήτανε λες και είχε περάσει μπουλντόζα από πάνω?

Επίτηδες επικεντρώθηκα στα σημεία που πρέπει να προβληματίσουν έναν βινυλιόφιλο, μιας κι εγώ είμαι ένας τέτοιος, και όχι στα πλεονεκτήματα του βινυλίου έναντι του CD μιας και αυτά είναι γνωστά και πολύ περισσότερα. Εν ολίγοις έχω καταλήξει στα εξής:

• Αγοράστε ένα άλμπουμ στο αντίστοιχο φορμά ανάλογα με την εποχή που πρωτοβγήκε. 90ς και 00ς σε CD.
• 60ς και 70ς θέλει προσοχή. Αν έχετε κότσια (δηλ. φράγκα) να αγοράσετε το original σε μια καλή κατάσταση (NM άντε EX++) κάντε το. Αλλιώς προτιμήστε μια παλιά, καλή επανέκδοση εισαγωγής ή μια επανέκδοση από καλές, εξειδικευμένες στις επανεκδόσεις εταιρίες των τελευταίων 15 χρόνων. Ευτυχώς όλες αυτές οι εταιρίες έχουν βγάλει πλέον απίστευτο υλικό εκείνης της εποχής σε καλή ποιότητα και προσιτές τιμές (δε μιλάω για περιπτώσεις Shadoks, Rockadelic και άλλα τέτοια που είναι πανάκριβα και πολύ underground). Για το θεό μην αγοράσετε ελληνικές επανεκδόσεις κομμένες στα τέλη 70, ή του 80, αν είναι έτσι πάρτε τα καλύτερα σε CD. Σ’ αυτή τη δεκαπενταετία (’75 – ’80) στην Ελλάδα κόπηκαν τα χειρότερα βινύλια όλων των εποχών.
• Για δίσκους που βγήκαν στα 80ς νομίζω ότι στις περισσότερες περιπτώσεις μπορούμε να βρούμε τα original ή ξένες εκδόσεις σε καλές τιμές και καλές καταστάσεις. Βέβαια υπάρχουν και περιπτώσεις που η διαφορά τιμής μεταξύ ελληνικού και εισαγωγής είναι τεράστια. Όπως και να το κάνουμε, για παράδειγμα, άλλα λεφτά της Hitch Hyke και άλλα της Citadel. Σ’ αυτή την περίπτωση, πιστέψτε με, κάντε τα πάντα για να αποφύγετε το ελληνικό.

Φυσικά σε όλα τα παραπάνω ισχύουν και εξαιρέσεις που μπορεί νά ‘ναι και αρκετές. Αντιρρήσεις, γνώμες και συμβουλές από μικρότερους και μεγαλύτερους, έμπειρους και άσχετους απολύτως χρήσιμες.

Η μελωδία του Wet Blanket με τυλίγει από παντού. Η βελόνα μου και αυτή τη φορά τα κατάφερε. Τα θεϊκά λόγια του Martin με κάνουν να αισθάνομαι πιο όμορφα. Αγαπάω τα παλιά μου στραβά βινύλια και μπορώ να τους δείξω άπειρη υπομονή παρόλο που δε φημίζομαι γι’ αυτή.

I have no patience for anyone
But I’ve lots of time for you

posted by Vertigo