Λίτσα VS Hedva

Στα τέλη της δεκαετίας του ΄70 η λαίλαπα της disco είχε κατακλύσει ακόμα και την τελευταία ραχούλα της περήφανης και τιμημένης ελληνικής γης. Όλος αυτός ο παροξυσμός φυσικά δε θα μπορούσε ν’ αφήσει αδιάφορους τους έλληνες τραγουδοποιούς με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια ακόμα τερατογέννεση: αυτή της ελληνόφωνης disco. Πλήθος από μπουζουκόβιους και νεοκυματίστες της εποχής τραγούδησαν σε κάποια στιγμή της δισκογραφίας τους κάποιο άσμα που φλέρταρε στα φανερά με τη disco και με τον ελληνικό στίχο να τη συνοδεύει.
Ένα απ’ τα χιτς εκείνης της μόδας ήταν το αλήστου μνήμης «Τέρμα Τα Παράπονα» της  Λίτσας (της Διαμάντη, ντε!) που υπήρχε στο δίσκο της «Τι Άλλο Θα ‘θελες» του 1979 (MINOS, MSM 358). Στο εξώφυλλο η Λίτσα ποζάρει με χάρη και μαλλί κράνος και το άσμα χορεύεται παντού από σκυλάδες, καρεκλάδες, ροκάδες και άλλες συνομοταξίες της εποχής.

Και φυσικά κανείς, παρά μόνο οι φίλοι της ξένης μουσικής εκείνης της εποχής, δεν ήξερε την ιστορία του τραγουδιού αυτού. Γιατί μπορεί οι γελοίοι ελληνικοί στίχοι να ανήκουν στην Ντίνα Μαρκοπούλου (τότε γυναίκα του Πάριου), το τραγούδι όμως, όχι μόνο ήταν διασκευή αλλά και δεν ήταν καν ελληνικό. Ιδού η ιστορία του:

Το Νοέμβριο του 1977 ο Πρόεδρος της Αιγύπτου Anwar Sadat έγινε ο πρώτος ηγέτης αραβικής χώρας που πήγε στο Ισραήλ. Αυτός ο εκπληκτικός άνθρωπος είχε το θάρρος να σταθεί στο Knesset (το ισραηλινό κοινοβούλιο) σε κείνες τις άγριες εποχές και να προσπαθήσει να ανοίξει μια πόρτα για την ειρήνη ανάμεσα στο Ισραήλ και στις αραβικές χώρες. Τον επόμενο χρόνο μια χούφτα Ισραηλινοί μουσικοί του σκάρωσαν ένα όμορφο ντισκόβιο τραγουδάκι για να τον τιμήσουν. Τίτλος του «Salaam Alekum» (η γνωστή αραβική φράση χαιρετισμού) που το τραγούδησε η Ισραηλινή ντίβα Hedva Amrani μαζί με τους White Pepper Band. Το τραγούδι δοκίμασε την τύχη του στον Ισραηλινό τελικό για τη συμμετοχή της χώρας εκείνη τη χρονιά στη Eurovision αλλά ισοψήφησε και τελικά έχασε απ’ το θρυλικό «A-Ba-Ni-Bi» απ’ τον Izhar Cohen και τους Alphabeta που ως γνωστόν τον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς έδωσε στο Ισραήλ την πρώτη του νίκη στο διαγωνισμό.

Όσο για τη μοίρα του Sadat, είναι πλέον γνωστή. Συμμετείχε στις διαπραγμετεύσεις του Camp David το 1978 και γι’ αυτό μοιράστηκε την ίδια χρονιά το νόμπελ ειρήνης με τον πρωθυπουργό του Ισραήλ Menachem Begin που έμεινε στην ιστορία μαζί με τον υπουργό του Ariel Sharon για τη σφαγή στην Sabra και τη Shatila το 1982 (σ’ αυτό το γεγονός αναφέρεται η εκπληκτική ισραηλινή ταινία «Βαλς Με Τον Μπασίρ»).
Τέτοια πράγματα όμως δεν συγχωρούνται απ’ τους φανατικούς όλων των χωρών και όλων των εποχών. Ο Sadat έγινε το μαύρο πρόβατο για τους συμπατριώτες του και στιγματίστηκε σαν προδότης επειδή επιχείρησε να συνάψει ειρήνη με τους Εβραίους. Δολοφονήθηκε τον Οκτώβριο του 1981 στο Κάιρο από φανατικούς Αιγύπτιους κατά τη διάρκεια μιας εθνικής παρέλασης.
Άλωστε το ξέρουμε, ένα νόμπελ ειρήνης σ’ αυτήν την πολύχρονη διαμάχη φέρνει θάνατο. Τη μοίρα του Sadat είχε και ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Yitzhak Rabin το 1995 όταν δολοφονήθηκε από φανατικό Εβραίο. Ο λόγος;  Υπέγραψε με τον Arafat το 1993 το πρωτόκολλο του Όσλο και τιμήθηκε γι’ αυτό μ’ ένα νόμπελ ειρήνης και μια σφαίρα.

Το «Salaam Alekum» λοιπόν αφιερώνεται σ’ αυτούς τους δυο ανθρώπους που πήγαν ο καθένας στον δικό του Παράδεισο από χέρι συμπατριωτών τους επειδή τόλμησαν να ονειρευτούν την ειρήνη σ’ αυτήν την περιοχή που μερικά μυαλά δεν θα την αφήσουν ποτέ να ριζώσει.
Όσο για τη διασκευή της Λίτσας επιχείρησε να ενώσει καρεκλάδες και σκυλάδες της εποχής όπως οι Sadat και Rabin επιχείρησαν να ενώσουν Άραβες και Εβραίους. Όλοι τους απέτυχαν (η Λίτσα ευτυχώς, οι άλλοι δυο δυστυχώς).

posted by Vertigo