Cloud 9, τεύχος 2, συνέντευξη Γιάννη Πετρίδη, τιμή 350 δρχ.

Το συγκεκριμένο τεύχος του fanzine Cloud 9, (αν και δεν έχει χρονολογία), πρέπει να κυκλοφόρησε τέλη των 90s με αρχές των 00s. Υπεύθυνοι έκδοσης ήταν οι Παναγιώτης Κονδύλης και Βασίλης Μάγκλαρης. Η συνέντευξη στον κύριο Πετρίδη είναι ανυπόγραφη ενώ, όπως βλέπουμε και από το διπλό του εξώφυλλο, υπήρχαν θέματα για τους Billie McKenzie, Primal Scream, The Sonics, Pavement, Moby και άλλους.

By Arturo Bandini

Ο Γιάννης Πετρίδης αποτελούσε, από την πρώτη στιγμή που έμαθα για αυτόν, κάτι σαν είδωλο για μένα. Θυμάμαι, πηγαίναμε σπίτια μας με το Βασίλη μετά τα αγγλικά και τότε μου είπε για μια εκπομπή που έκανε ο διευθυντής ενός περιοδικού, το οποίο μόλις είχα αγοράσει για πρώτη φορά. «4 με 5 στην ΕΡΑ» μου λέει. «Θα ακούσεις τα πάντα!». Από τότε, πριν ακόμα αφήσω την πολυαγαπημένη μου Πάτρα, ήθελα να γνωρίσω αυτόν άνθρωπο με την τρομερή φωνή, που με έκανε να χαλάω ένα σεβαστό μέρος του χαρτζιλικιού μου σε κασέτες για να ηχογραφώ τις εκπομπές του…

Ήταν η δεύτερη φορά που έμπαινα στο τεράστιο κτίριο της πάλαι ποτέ κραταιάς ελληνικής ραδιοφωνίας. Και οι δύο ήταν φυσικά για να μιλήσω με το ίδιο πρόσωπο. Μπαίνω λοιπόν στο στούντιο και ακούω τα τελευταία λεπτά της Παρασκευιάτικης εκπομπής. Η εκπομπή τελειώνει, αρχίζουμε το ψάξιμο ελεύθερου χώρου για την συνέντευξη και τελικά το κασετοφωνάκι αρχίζει να γράφει.

 

– Λοιπόν, ας αρχίσουμε λίγο απότομα. Αμερική ή Αγγλία;

– Ανάλογα με τις εποχές. Είναι σαν το πινγκ-πονγκ. Πότε οι μεν, πότε οι δε.

– Τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που έχετε ακούσει αυτόν τον καιρό, από πού είναι;

– Τώρα τελευταία είναι περισσότερο από την Αμερική και λιγότερο από την Αγγλία, αλλά αυτά αντιστρέφονται κατά καιρούς. Ο ένας επηρεάζεται από τον άλλο συνέχεια. Έτσι παρακολουθούμε τη μουσική μετά το ΄50. Υποθέτω ότι αυτή τη στιγμή υπάρχει μια καινούρια γενιά ανθρώπων στην Αγγλία που θα μας κάνουν μια επιδρομή τα επόμενα χρόνια, την πρώτη πενταετία μετά το 2000, με καινούρια πράγματα.

– Έβλεπα χθες μια εκπομπή όπου έλεγαν κάποιοι ότι στην Ευρώπη οι dj’s θεωρούνται πολύ πιο σημαντικοί από τους καλλιτέχνες. Βλέπετε να γίνεται μόδα κάτι τέτοιο;

– Είναι ήδη μόδα, ναι. Και στην Αμερική οι dj’s έχουν μεγάλη πέραση, αλλά δεν είναι τόσο μεγάλα ονόματα όσο στην Ευρώπη. Είναι μόδα, γιατί στην Ευρώπη έχει πολύ μεγαλύτερη απήχηση η χορευτική μουσική.

– Μπαίνετε καθόλου στο internet; Το ψάχνετε καθόλου;

– Δεν ψάχνω τόσο πολύ, γιατί δεν έχω χρόνο να ψάξω. Θα ήθελα να ψάχνω περισσότερο, αλλά δεν τρώω πολλές ώρες.

– Η ιστορία με τα mp3 βλέπετε να απειλεί την δισκογραφία;

– Δεν με ενδιαφέρει τόσο πολύ αν απειλείται η δισκογραφία ή όχι. Καλύτερα να ενδιαφέρει αυτό περισσότερο, αυτούς που είναι ιδιοκτήτες εταιρειών κ.τ.λ. Εγώ είμαι υπέρ κάθε νέας τεχνολογίας, παρόλο που και ρομαντικός και μ’ αρέσουν πράγματα από το παρελθόν. Όμως κάθε καινούριο κόλπο που βγαίνει είναι καλοδεχούμενο. Για το εάν η δισκογραφία έχει προβλήματα, πιστεύω ότι θα έχει, γι’ αυτό και άλλωστε προσπαθεί τώρα η δισκογραφία να οικειοποιηθεί το mp3, για να μπορέσει και η ίδια να το ελέγξει ας πούμε κατά κάποιο τρόπο. Δηλαδή, ήδη γίνονται συνεργασίες μεγάλων δισκογραφικών εταιρειών με διάφορα sites στο internet, όπου οι εταιρείες δίνουν τον κατάλογό τους και τον εκμεταλλεύονται οι ίδιες και δεν αφήνουν τουλάχιστον να γίνουν πειρατικές οι ηχογραφήσεις τους.

– Και τώρα δύο θέματα για τα οποία ξέρω ότι σας έχουν ρωτήσει πολλές φορές. Το πρώτο είναι γιατί φύγατε από το Ποπ και Ροκ, και το δεύτερο είναι το ότι σας κατηγορούν πως προβάλλετε πολύ τα ονόματα της Vergin.

– Λοιπόν, γιατί έφυγα από το Ποπ και Ροκ δεν ήρθε ακόμα η ώρα να το πω. Εξάλλου, συμπλήρωσα 21 χρόνια. Τώρα, για τα ονόματα της Virgin υπερβάλλω σε αυτά που μου αρέσουν και όχι σε αυτά που δεν μ’ αρέσουν. Όπως άλλωστε υπερβάλλω και με άλλα ονόματα όπως ο Mairilyn Mason, o Beck, οι Gun’s and Roses, Nirvana και δεκάδες άλλα τα οποία δεν ήταν της Virgin. Επίσης, οι R.E.M έγιναν γνωστοί για όλους όσους ήταν παλιότερα και παρακολουθούσαν το πρόγραμμα την δεκαετία του ’80 περισσότερο. Νομίζω ότι προσπάθησα εγώ να περάσω κάποια από αυτά τα ονόματα και κάποια άλλα που είναι άγνωστα στο ελληνικό κοινό. Τώρα, της Virgin, προβάλλω αυτά που μου αρέσουν. Ας πούμε προβάλλω περισσότερο τον Moby. Προβάλλω αυτούς που πιστεύω θα πρέπει να γίνουν πιο γνωστοί και δεν ασχολούμαι τόσο πολύ με τα ονόματα τα οποία θεωρώ ότι είναι της σειράς και είναι για μια επιτυχιούλα, είτε είναι rock είτε είναι pop.

Δηλαδή, επειδή οι Τρύπες και τα Σπαθιά είναι δικά μου, να μην πω ότι είναι καλά; Δηλαδή τι να λέω, ότι άλλο συγκρότημα είναι καλύτερο;

-Ένα όνομα για παράδειγμα που έχετε προβάλλει αρκετά και πολλούς ξένισε είναι αυτό του George Michael.

– Ναι, λοιπόν…Προβάλλω και την Madonna αρκετά. Για μένα ο George Michael και η Madonna είναι τα δύο πιο επιδραστικά ονόματα ονόματα στο χώρο αυτής της pop που κάνουν. Της καλής pop που κάνουν και οι δύο. Γιατί λοιπόν; Είτε εγώ έκανα προβολή στον George Michael ή όχι, δεν είναι από τα μεγαλύτερα ονόματα; Ή η Madonna; Και οι δύο δεν είναι;

– Αν και για μένα η Madonna είναι πιο σημαντική.

– Ναι είναι πιο σημαντική η Madonna. Ο George Michael, λοιπόν πούλησε επειδή έκανα προβολή εγώ; Όλα τα εκατομμύρια που πουλάει στον κόσμο είναι επειδή τον πρόβαλα εγώ;

– Ποια θεωρείται τα σπουδαία ονόματα από κάθε δεκαετία;

– Τους Beatles και τους Stones από τα 60s. Τους Led Zeppelin και τον James Taylor από τα 70s. Τους U2 και τους Nirvana από τα 80s και τα 90s αντίστοιχα. Όλα αυτά που είπα της Virgin (ειρωνικά)…

– Στο Ποπ και Ροκ πριν από κάποια χρόνια, σε ένα αφιέρωμα για τα 100 σπουδαιότερα albums όλων των εποχών από το χώρο κυρίως του rock n’ roll, είχατε δημοσιεύσει μια λίστα με τα 10 σπουδαιότερα για σας. Η λίστα αυτή έχει μείνει η ίδια ή αλλάζει;

– Όχι αλλάζουν. Όχι όλα, ένα μέρος της.

– Κάτι σπουδαίο που έχετε ακούσει τώρα τελευταία;

– Των Nine Inch Nails μου άρεσε πάρα πολύ. Μ’ άρεσε επίσης και ο Mathew Sweet, που έβαλα σήμερα. Ένας τύπος από την Αμερική και είναι άγνωστος.

– Όσον αφορά τα ελληνικά γκρουπς έχετε δηλώσει κατά καιρούς ότι προτιμάτε να έχουν ελληνικό στίχο…

– Ναι, εκτός από κάποιες εξαιρέσεις. Δεν ήταν κακοί οι Socrates ή οι Last Drive ή κάποιοι από αυτούς. Δεν σημαίνει ότι είμαι αντίθετος στον αγγλικό στίχο απόλυτα, αλλά θεωρώ ότι εφ’ όσον είμαστε στην Ελλάδα θα πρέπει το συγκρότημα να μιλάει στη γλώσσα του. Όπως οι Γάλλοι μιλάνε στα γαλλικά και οι Γερμανοί στα γερμανικά.

– Δεν θεωρείτε παρωχημένο τον ήχο αυτό που κυριαρχεί αυτόν τον καιρό; Με εξαίρεση ίσως τα Σπαθιά που είναι πιο εξελιγμένος ο ήχος τους.

– Σαν ποιος ήχος δηλαδή;

– Για παράδειγμα τους Τρύπες ή τις Μάσκες, (ωραία παραδείγματα βρήκα κι εγώ…)

– Τους Τρύπες δεν τους θεωρώ παρωχημένους. Τις Μάσκες, ναι. Οι Τρύπες ακόμα και στο τελευταίο άλμπουμ έχουν χρησιμοποιήσει διαφορετικό τρόπο παραγωγής και ηχογράφησης απ’ ότι στα προηγούμενα, αν τους παρακολουθήσει κανείς. Απλά είναι πολύ εύκολο για τον καθένα να πει, «Α! Οι Τρύπες τώρα, είναι τόσα χρόνια…πάμε να δούμε κάτι καινούργιο».

– Δεν θεωρείτε ότι υπάρχουν αξιόλογα αγγλόφωνα γκρουπς στη Ελλάδα, που αξίζουν να προωθηθούν στο εξωτερικό;

– Να κάνουν τι; Στο εξωτερικό είναι πολύ δύσκολο. Να τα προωθήσει ποιός στο εξωτερικό; Είναι πάρα πολύ δύσκολο ένα αγγλόφωνο σχήμα από την Ελλάδα να γίνει γνωστό στο εξωτερικό. Αδύνατο. Είναι ένα όχι στο εκατομμύριο, αλλά στο δισεκατομμύριο.

– Όμως οι Deus, ας πούμε είναι από το Βέλγιο.

– Άλλη η παράδοση του Βελγίου και της Ολλανδίας με τους Golden Earing και άλλα συγκροτήματα που ήτανε τότε και άλλη της Ελλάδας.

– Οι Last Drive για παράδειγμα δεν είχαν γίνει γνωστοί στο εξωτερικό;

– Όταν λες γνωστοί τι εννοείς;

– Στο χώρο που κινούνταν μουσικά.

– Ε, καλά. Τώρα λέμε να πηγαίνουνε (στο εξωτερικό) και να γίνεται της πουτάνας. Αυτό δεν το έχει κάνει κανένα. Το έχουνε κάνει άλλοι , που όμως ούτε καν ξεκίνησαν από την Ελλάδα. Ήτανε εκεί και το κάνανε. Οι Aphrodite’s Child ήταν το μόνο ελληνικό συγκρότημα που γίνανε γνωστοί έξω. Και δεν είναι αποδεκτοί από τους δήθεν ειδήμονες που θέλουνε πιο rock, γιατί τους θεωρούνε πολύ pop. Οι Socrates προσπάθησαν και πήγαν έξω – που ήταν το καλύτερο ελληνικό συγκρότημα που είχε βγει σε αυτό το ύφος με αγγλικούς στίχους και τέτοιο παίξιμο, που μπορούσανε να κάνουν κάτι. Άνοιγαν και τους U.F.O., αλλά δεν έκαναν τίποτα. Εγώ από τα αγγλόφωνα ελληνικά συγκροτήματα που τριγυρίζω και ακούω εδώ, μπορεί να είναι καλά για την Ελλάδα, να είναι καλύτερα από κάποια άλλα μέτρια ξένα γκρουπς οπωσδήποτε, όμως για να κάνουν επιτυχία…

 

Είπαμε και άλλα πράγματα με τον κύριο Πετρίδη, όμως δυστυχώς είχα κλειστό το κασσετοφωνάκι. Μου έλεγε για το πόσο σημαντικούς θεωρεί τους Nirvana για τα 90s αν και τους Sonic Youth τους τοποθετεί κάπου πιο ψηλά. Συζητήσαμε για τα φαινόμενα των καιρών, που θέλουν τραγουδίστριες τύπου Shania Twain να γίνονται εξώφυλλα σε γνωστά περιοδικά όπως το Q, καθώς και για το ότι πιστεύει πως εάν έβαζε κάποιους σαν τους Mogwai ή τους Belle and Sebastian ελάχιστοι θα το αγόραζαν. Εδώ θα μου επιτρέψετε κύριε Πετρίδη να διαφωνήσω.

Του είπα για άλλη μια φορά την πικρία μου για το ότι συγκροτήματα όπως οι Raining Pleasure για παράδειγμα, χαραμίζονται στην χώρα μας κι άλλα πιο μέτρια κάνουν τρελές πωλήσεις. Επίσης μιλούσαμε για τους Pixies και την μοναδικότητά τους, αλλά και για την φοβερή φουρνιά από τη Σκωτία, (Belle and Sebastian, Mogwai, Arab Strap)…Φυσικά έφυγα νιώθοντας ηλίθιος που δεν του έκανα κι άλλες ερωτήσεις, αλλά ήταν μάλλον αδύνατο να προλάβαινα να τον ρωτήσω όλα αυτά που ήθελα. Ίσως μια άλλη φορά.