Στις υπηρεσίες της τέχνης. Ό,τι προστάξει η μουσική. Είναι δύσκολο να περιγραφεί με λέξεις η πληρότητα που υπάρχει στον ήχο των The Prefabricated Quartet , αυτή η αίσθηση ολοκλήρωσης. Είναι μια αίσθηση που σπανίως τη συναντά κάποιος ακροατής. Συνήθως , ακόμα και οι πολύ καλοί δίσκοι αποτελούνται από σημεία που το προπετές αυτί θα ήθελε να “διορθώσει” , ήχους που καταβάθος θα τους ήθελε έστω και λιγάκι διαφορετικούς , προσαρμοσμένους στην προσωπική του ιδιοσυγκρασία. Όμως , εδώ , κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί σε κανένα από τα σαράντα λεπτά του συγκεκριμένου δίσκου. Ίσως γιατί δεν είναι δίσκος , ακριβώς.
Είναι σχεδόν μυστηριακός ο τρόπος με τον οποίο το κουαρτέτο από τη Θεσσαλονίκη σου επιβάλλεται , σε αφοπλίζει. Οι κανόνες είναι δικοί του. Νιώθεις ευπρόσδεκτος στον κόσμο του , τυχερός , μα και ανήμπορος. Παραδομένος. Πάνε μέρες που ακούω και ξανακούω το δίσκο και δεν μπορώ να βγάλω ένα γενικό μοτίβο στο κεφάλι μου , να αποκτήσω μια γεύση συγκεκριμένη από τις ακροάσεις του. Σα να βρίσκεσαι στο ωραιότερο τραπέζι της ζωής σου. Να σκας , να μην αντέχεις άλλο , να ευχαριστείς τη ζωή που γεύεσαι μιαν ηδονή που έλαχε σε σένα τον τυχερό και να μη χορταίνεις ποτέ. Το σώμα σου να σου λέει να σταματήσεις , όμως εσύ συνεχίζεις το φαγοπότι για τη χαρά της γεύσης. “Τρεις Στιγμές”. Ένα album ηδονικά εθιστικό , ή εθιστικά ηδονικό? Μήπως και τα δύο?
“Τρεις Στιγμές” είναι η νέα ταινία του Πέτρου Σεβασίκογλου. Μιλά για τον έρωτα. Το κουαρτέτο την ντύνει με τη μουσική του. Κάτι σαν soundtrack δηλαδή? Όχι ακριβώς. Το έργο των The Prefabricated Quartet είναι ένα μουσικό βιβλίο. Περιέχει το σενάριο της ταινίας , το οποίο είναι “κομμένο” ώστε να περιέχει “μέσα” του το cd. Όμορφη ιδέα. Μια έμμεση δήλωση ότι η μουσική και η εικόνα είναι ένα. Από τον ήχο του κουαρτέτου εύκολα μπορεί κανείς να καταλάβει το συσχετισμό αυτό.
Ο ήχος είναι δουλεμένος , η παραγωγή δεμένη και “καθαρή”. Η μουσική ένα μωσα’ι’κό από κάθε λογής ευχάριστες εκπλήξεις. Από ψυχεδελική κιθαριστική κατάνυξη σε μια καταδίωξη από βιολοντσέλο και βιολί. Μπάσο στοιχειωμένο , ήρεμο , ξαφνικά να σου μια παραμόρφωση που σου φέρνει στο νου τους U2. Μα τι γίνεται? Το πράγμα αγριεύει. Στο σχεδόν πεντάλεπτο “The beginning of a Truce” το πρώτο λεπτό απότελείται από έγχορδα με τσέμπαλο που παραπέμπουν δύο αιώνες πίσω. Και , ξαφνικά , με μια απλή κίνηση , η οποία διόλου αντιληπτή γίνεται , το κομμάτι απογειώνεται στο σήμερα με το τσέμπαλο να σιωπά και τα έγχορδα να αποκτούν σύγχρονη χροιά. Σχεδόν μαγικά. “So what you’re up to?” , απαγγέλει ο Μιχάλης Σιώνας και λες και έδωσε μιαν εκτόξευση στη συνέχεια του κομματιού. Τρομακτικά δεμένος ήχος. Άλλοτε φλερτάρει με το funk και τη jazz , άλλοτε τα κρουστά γίνονται εξωτικά , άλλοτε οι κιθάρες γίνονται ονειρικές. Το πράγμα αγριεύει και άλλο. “I’m thirsty for a drink. I’m hungry for a fuck. But I’m too drunk to fuck.” Μια παράξενα εμπνευσμένη διασκευή. Λες και υπάρχουν όλα τα είδη μουσικής. Δεν περιγράφεται αυτό το πράγμα. Ο δίσκος κλείνει με ένα υπέροχο σοπράνο σαξόφωνο να γίνεται μέρος της ιδιαίτερης ατμόσφαιρας.
Αυτό το οποίο , όμως , σε εθίζει στον ήχο του κουαρτέτου δεν είναι ο μοναδικός τους ήχος , ο οποίος είναι μεσογειακός , υγρός και γλυκός σαν το λιμάνι της Θεσσαλονίκης , όχι. Είναι αυτή η ανιδιοτέλεια στη μουσική τους. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα κιόλας συνειδητοποιείς ότι αυτοί οι τύποι το ευχαριστιούνται. Εσύ έρχεσαι δεύτερος ως ακροατής. Δεν τους νοιάζεις. Ακούς το έργο αυτό και στο μυαλό σου σχηματίζεται η εικόνα τεσσάρων μουσικών ταγμένων στην τέχνη τους , στην εικονοπλασία του ήχου. Παίζουν για την πάρτη τους , για να γεμίσουν τους εαυτούς τους πάνω από όλα. Είναι καλλιτέχνες. Αυτή είναι η ανάσα τους. Και εγώ την ακούω.
www.myspace.com/theprefabricatedquartet
Υ.Γ. : Στη σελίδα της μπάντας στο myspace δεν υπάρχει κάποιο κομμάτι (όχι στη συνολική μορφή του τουλάχιστον) από τις «Τρεις Στιγμές».
It's Better To Burn Out Than To Fade Away 