For Emily

Είμαστε τρελοί, κι όταν λέω τρελοί εννοώ για δέσιμο. Γιατί όταν αποφασίζεις να κάνεις ένα αφιέρωμα, άλλη μια λίστα στη ζωή σου, πρέπει να ψάξεις την δισκοθήκη σου κι όταν λέω να την ψάξεις να συρθείς στα πατώματα, να λερώσεις τα χέρια σου, να γυρίσει το κεφάλι σου ανάποδα γιατί θυμάσαι πως υπάρχει αυτό το τραγούδι αλλά δεν θυμάσαι που το έχεις και είχε μόνο έναν στίχο του το όνομα, για ήταν και ο τίτλος του τραγουδιού έτσι, και μετά να κατεβάσεις καντήλια γιατί έχεις χάσει ένα χαρτί που πριν από ένα μήνα είχες σημειώσει όλα τα τραγούδια που ήθελες και είπες αυτά είναι, αλλά έλα ντε που δεν ήταν αυτά, είχε κι άλλα, και θα βάλεις τα προφανή; Φυσικά και δεν θα βάλεις τα προφανή, γιατί αν βάλεις τα προφανή σημαίνει πως δεν έχεις ακούσει την δισκοθήκη σου και μας τα έπρηξες Bandini με όλα αυτά μπες επιτέλους στο ψητό.

Μπαίνω. Το concept είναι απλό. Ένα γυναικείο όνομα και μια δεκάδα τραγουδιών που εμπεριέχουν στον τίτλο τους το όνομα της γυναίκας. Τώρα γιατί δεκάδα; Γιατί οι σαρανταεξάρες κασέτες που γράφαμε παλιά στα κορίτσια χώραγαν πέντε τραγούδια στη μία πλευρά και πέντε στην άλλη περιμένοντας να τις ρίξουμε οι άτιμοι. Για ξεκίνημα του πρώτου αφιερώματος διάλεξα την Emily για καθαρά προσωπικούς λόγους και απέκλεισα απ’ την αρχή τα παρακάτω προφανή όσο όμορφα τραγούδια και να είναι: Pink Floyd – See Emily Play, Zombies – A Rose for Emily, Moody Blues – Emily’s Song, Simon & Garfunkel –  For Emily, Whenever I May Find her (αν και έχω βάλει διασκευή στο συγκεκριμένο), καθώς και την χιλιοτραγουδισμένη και χιλιοπαιγμένη σύνθεση των Johnny Mandel και Johnny Mercer,  (Emily) που γράφτηκε για την ταινία The Americanization of Emily, με πρωταγωνιστές την Julie Andrews και τον James Garner. Κομμάτι που αποθέωσε ο Bill Evans οποιαδήποτε φορά κι αν το έπιασαν τα δάχτυλά του.

Καλή μου, αυτή η κασέτα είναι για σένα. Ανοίγω ένα μπουκάλι stoli πατάω το play και ξεκινάμε!

A. side

1. The Tumbled Sea…Emily’s Song (digital album, “Songs by The Tumbled Sea”, 2009, futurerecordings)

Το πιάνο μες στη νύχτα καθώς νομίζεις πως ένα αρχαίο βινύλιο παίζει μόνο για σένα. Το βινύλιο δεν υπάρχει, βρίσκεται μόνο στο κεφάλι σου και το μόνο που ακούς είναι αυτό το πιάνο, τον ήχο του ποτού στο λαρύγγι σου και κάτι σκιές να χαϊδεύουν τα κουρασμένα σου χέρια καθώς θυμάσαι καμιά φορά να αναπνέεις. Δυστυχώς το συγκεκριμένο album δεν κυκλοφόρησε ποτέ σε φυσικό προϊόν αλλά υπάρχει για κάτι νύχτες που η Emily είναι έξω απ’ το μυαλό της και απλά ακούει τα σκοτάδια. Μια compilation κασέτα ξεκινάει πάντα μ’ ένα ορχηστρικό θέμα, το συγκεκριμένο θα μπορούσε και να την κλείσει αλλά έλα που υπάρχει αυτός ο μυστήριος άντρας κάπου προς το τέλος που λέει κάτι για την αρχή.

2. John Cale…Emily (LP, “Fear”, 1974, Island Records)

Ο μάστορας John Cale την εποχή που χαλιναγωγούσε στην παραγωγή τα Άλογα της Patti Smith έφτιαχνε παράλληλα το τέταρτο προσωπικό του album. Αγκαλιά με το πιάνο του και κάτι κύματα να σκάνε στους βράχους σαν σχέσεις που πήγαν στου κάκου, γράφει και τραγουδάει για την δικιά του Emily που έχει για πάντα χαθεί καθώς την φαντάζεται για τελευταία φορά να βαδίζει χέρι χέρι μαζί του σε μια άμμο που θα τους πάρει μακριά.  « Oh Emily, I’d love to be / Down by the sea with you / Having tea with you / Walking hand in hand / On the shifting sands / Maybe we’ll love again / Maybe we’ll love again».

3. The Czars…For Emily (CD, “Sorry I made you Cry”, 2006, Bella Union)

Εδώ η διασκευή που λέγαμε στο πασίγνωστο τραγούδι που έγραψε ο Paul Simon και σαράντα χρόνια μετά τραγούδησε ο John Grant και η πρώην μπάντα του, The Czars, σε έναν δίσκο που είχε μόνο διασκευές. Ένα όνειρο, μια χαμένη πίστη και μια Emily που δεν υπήρξε μονάχα σ’ εκείνο το τραγούδι αλλά σε πολλά πρωινά, κλόουν εραστών που έκλαψαν για το αιώνια χαμένο.

4. Park…Conversations with Emily (CD, “It Won’t Snow Where You’re Going”, 2003, Lobster Records)

Συζητήσεις με την Emily και μακάρι να ήταν εδώ να με φιλήσει. Ένας δίσκος που όταν βγήκε θυμάμαι είχε ένα σημείωμα που μιλούσε για την αυτοκτονία, το διαβάζω τώρα και γελάω. Γελάω γιατί τα μισά τραγούδια του δίσκου έδιναν λύσεις με το να βάλεις τέλος στη ζωή σου. Η Emily εδώ μιλάει με τον φίλο της και ο διάλογος είναι ο εξής: «hey pretty are you secretly sad? / questions I dare not ask / fed up and sick, tired of this / such simple things I miss / oh sweetheart, don’t say such things / we don’t know who’s listening / the only thing that can fill this gap / is the one who doesn’t want me back». Πανέμορφα γλυκό τραγούδι που γυρνάει με χείλια στο λοβό του δεξιού σου αυτιού.

5. Bright Eyes…Emily, sing something sweet to me (LP, “Collection of Songs Written and Recorded 1995-1997, 1998, Saddle Creek)

«Emily τραγούδησε κάτι γλυκό για μένα. Θέλω να νιώσω τη θαλπωρή μες στη καρδιά σου,  Emily τραγούδησε κάτι γλυκό για μένα, θέλω να νιώσω αυτά τα λόγια από το στόμα σου, Emily, τραγούδησε κάτι, σε παρακαλώ, θέλω να αντιμετωπίσω τη ζωή πίσω απ’ τα μάτια σου, Emily, τραγούδησε κάτι, κάτι γλυκό…». O Conor Oberst με μια διαλυμένη κιθάρα, μια διαλυμένη φωνή, μια διαλυμένη ερασιτεχνική ηχογράφηση, μια διαλυμένη μπάντα, διαλυμένα όλα. Τέλος πρώτης πλευράς. Βάλε ποτό καλή μου!

B. Side

1. Ivoux…Emily (CD, “Frozen”, 2007, COP International)

Το όνομά τους δεν υπάρχει παρά μονάχα στο κεφάλι τους, σαν το λεξικό των Sigur Ros, οι μουσικές ιστορίες τους μιλάνε για χειμερινούς μύθους και παραμύθια με γυναικείες μορφές που τις ταΐζει ο χειμώνας κι οτιδήποτε έχει να κάνει με αυτόν. Τα πάντα είναι παγωμένα, αναίμακτα, με κρυστάλλους στα μάτια και χιόνι στις πληγές, σ’ ένα μουσικό εφιάλτη που ξυπνάει σε κάθε χιονιά. Η Emily είναι το φάντασμα ενός μικρού κοριτσιού που χάθηκε και πέθανε μέσα σε μια χιονοθύελλα. Στοιχειώνει το λιβάδι που την πήρε κάθε χειμώνα και ψιθυρίζει λόγια σαλεμένα καλώντας και άλλους να έρθουν μαζί της. Τα λόγια δεν λένε τίποτε άλλο παρά μονάχα: «ice, wind, cold, skin, darkness, cold, wind, sleep, cold, shiver, lie down».

2. Green Pajamas…Emily Grace (single, b-side on Sister Anne, 1988, Green Monkey Records)

Ο Jeff Kelly δεν έχει αφήσει γυναίκα ήσυχη που να μην έχει γράψει τραγούδι με το όνομά της. Στο δεύτερο single που κυκλοφόρησαν μέσα από την Green Monkey, (καλά δεν τα λέω Vertigo;) ο Kelly βάζει μια Άννα στην πρώτη πλευρά και μια Emily στη δεύτερη. Γνωστός ήχος των Pajamas και μια μουσική αναγνωρίσιμη εποποιία ξεκινούσε από το Seattle είκοσι και κάτι κάμποσα χρόνια πριν.

3. Television Personalities…When Emily cries (LP, They could have been bigger than The Beatles, 1982, Whaam! Records)

Ο αγαπημένος μου δίσκος από τους Television Personalities και μια Emily που κλαίει μέσα στο δωμάτιό της γιατί δεν θα ξαναγαπήσει ποτέ. Ο Dan Tracey στο τρίτο album με τις tv περσόνες του. Καθώς μπαίνουν αυτά τα ξερά τύμπανα μαζί με αυτή τη γαμημένη κιθάρα που αγαπήσαμε στα eighties λίγο μετά την αρχή όλα πάνε την Emily σ’ έναν επιτάφιο γιορτής. «Too scared to even try again», τραγουδά στο τέλος ο Dan κι όλα σβήνουν. Αξεπέραστο τραγούδι.

4. Tom Verlaine…Miss Emily (LP, “Cover”, 1984, Virgin)

Η προμετωπίδα των Television στο τέταρτό προσωπικό του album και μάλλον ένα από τα καλύτερα του. Ευγενέστατος, με την Emily του, αλλά πάντα έτοιμος να κρεμαστεί για πάρτι της όταν ο ήλιος δύσει. Ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς του προηγούμενου αιώνα κάποτε έγραψε κι αυτός για την δικιά του Emily πάντα με τον δικό του εγκεφαλικό τρόπο.

5. Gun Club…Emily’s Changed (LP, Pastoral Hide and Seek, 1990, Fire Records)

Εδώ κλείνει η κασέτα και αν με ήξερες θα το γνώριζες πως ο μακαρίτης ήταν είναι και θα είναι το γιαπί που αράζω το ταλαιπωρημένο μου σώμα κάθε που πίνω το ίδιο μπουκάλι μαζί σου και χωρίς εσένα. «One foot in the light / the other foot in the dark / the eyes of a bat / and the mouth of a shark / but, Emily’s changing her part / Emily’s changing her role again / She’s just a stranger / but, she feels about the same again / Emily’s changed», λέμε τώρα, δεν άλλαξε αυτή η γυναίκα και δεν θα αλλάξει και καλά θα κάνει.

Τέλος κασέτας, τέλος και το μπουκάλι με την Stoli. Η Emily θυμάται πια να αναπνέει, πετάει τα σκουπίδια που κάνουν γκλιν γκλιν από τα άδεια μπουκάλια κι εγώ λέω να μαζέψω τα βινύλια και να τα βάλω πάλι στη θέση τους. Μέχρι την επόμενη φορά ίσως να την δω να μαζεύει ένα τριαντάφυλλο απ’ τη λάσπη, κρατώντας τα ποιήματα της Dickinson κάπου στη μέση του δρόμου και πίσω απ’ το πονηρό μουστάκι του William Faulkner. Καλή χρονιά!

by Arturo Bandini