Fergus & Geronimo “Unlearn” (Hardly Art)

«Τα σπάει», «καλημέρααα», «το κατεβάζω», «φιλιά φατσούλα». Μηνύματα κατά ριπάς, ξάγρυπνα, μάταια, κενά, φλύαρα. Βάλθηκα να περιηγηθώ στον κόσμο του twitter μιας και η προτροπή ενός φίλου να ανοίξω έναν τέτοιο λογαριασμό θα όξυνε τις ασκήσεις πάνω στη δυναμική μιας λακωνικής ατάκας. Αμέριμνος αντιμετώπισα έναν κόσμο ανάλογο του facebook, πράγμα που επιβεβαιώνει πως το μέσο, στα χέρια ενός δυστυχή παρλαπίπα με iphone που πετάει ανά δευτερόλεπτο ψίχουλα της διαδρομής του, κοινότοπα θριαμβεύει κραδαίνοντας ρηχά τρόπαια. Στον αντίποδα, οι γραφιάδες με ταλέντο στο μακροσκελές, οι γραφιάδες που διαβάζουν, που μεταχειρίζονται ένα νωπό μέσο με ώριμη γνώση, μπορούν εύκολα να ξεχωρίσουν, δίχως να έχει τελικά σημασία ο χώρος.

Αν νομίζετε πως η άνωθεν εισαγωγή φλυαρεί κι αυτή με τη σειρά τους, σας βεβαιώνω πως δεν προέκυψε εντελώς ξεκούδουνα μιας κι ένα ντουέτο που γεννήθηκε στο Texas, αλλά τώρα πια δρα με βάση το Brooklyn, με έκανε να τρέφω παραλληλισμούς με τα παραπάνω. Στο εσώφυλλο του ντεμπούτο άλμπουμ τους, πάνω στους στίχους με πνεύμα χειρόγραφου diy συνθήματος, προέτρεπαν τον όποιο ακροατή πως με το πέρας τούτου του lp, μπορεί να επιστρέψει στην facebook ανάλωση. Την ίδια στιγμή, στην έκδοση του cd, προτάσσουν φάτσα φόρα. «You still buy cds?»

Κι όμως, τα επικοινωνιακά τους υλικά παίζουν με τους όρους αυτού του κόσμου. Τους έγραψε το Pitchfork, η αισθητική έχει αυτή την ιντερνετική weird indie-λα και το ευπώλητο proto-punk, ενώ το όνομά τους το πήραν απ’ τους χαρακτήρες του ιρλανδικού φιλμ του 1994 “War Of Buttons”. Κάπως έτσι πέφτουν τα δολώματα για να γίνουν το αγαπημένο νέο γκρουπ των εγχώριων και μη hipsters. Με το ένα πόδι στο βρετανικό φλέγμα, και το άλλο στην νοτιοαμερικάνικη καταγωγή,ανακαλώντας  τα sixties και πράττοντας στο σήμερα, στήνοντας ένα lp με σκεπτικό που ενώνει στην ουσία 11 singles.

Φλάουτα και σαξόφωνα, lo-fi σιτάρ μεγαλωμένο με τους ήχους των Four Tops, The Mothers of Invention, Van Morrison, The Chiffons, Television Personalities, Modern Lovers, 13^th Floor Elevators, Nolan Strong and the Diablos, Sparks και κάμποσων άλλων. Λένε πως παίζουν κάτι ανάμεσα σε doo-wop, folk, psych, soul και garage, εντούτοις η κιθαριστική pop τους μοιάζει με τους Pavement, ενώ κάπου-κάπου σαρκαστικά σκληραίνουν σαν τους Brian Jonestown Massacre, έχοντας σαφώς ξεκαθαρίσει τις διδαχές των Sonic Youth.  Οι Andrew Savage και Jason Kelly έφτιαξαν 11 σύντομα τραγούδια με όπλο τα ακόρντα, τις λεκτικές φάρσες και την ορμή ενός ντεμπούτο, με τρόπο ιδιαίτερα εθιστικό για τους πιτσιρικάδες αλλά και τους μπαμπάδες αυτών. Αμφότεροι πρόκειται να λιώσουν τούτο το lp, κι ευτυχώς που η αγορά του σε φιλοδωρεί με downloadοκουπόνι με τρία bonus κομμάτια.

By loan me a dime…