1. Setting Fire to Sleepy Towns
2. The Lockkeeper’s Cottage
3. You and Me Against the World
4. The Shape of Things to Come
5. Macosquin Coleraine
6. Broken Homes
7. Clocks and Clones
8. Human Blues
9. Dressed for Rain
10. Islands
2008 Rocket Girl records
The Shape of Things to Come
Υπάρχουν μερικά albums στο διάβα κάθε χρονιάς που απλά αγνοούνται μέσα στο συρφετό της υπερπληροφόρησης. Κάποιοι δίσκοι που αν στο βιογραφικό τους δεν έχουν διθυραμβικά τεσσάρια και πεντάρια από μουσικά έντυπα και μουσικοκριτικούς που ζυγοσταθμίζουν τις λίστες στο τελευταίο νήμα του χρόνου και δίνουν γραμμή για το κάθε μουσικό είδος που πρεσβεύει το εκάστοτε album, τότε πάνε στα αζήτητα περιμένοντας την πληρωμή να τα ξακρίσει στα επόμενα πισωγυρίσματα.
Πριν από κάτι μήνες ένας φίλος μου είχε γράψει σ’ ένα cd διάφορα albums της τρέχουσας χρονιάς και μου είχε ζητήσει να επιστήσω την προσοχή μου σε ένα συγκρότημα που ονομαζόταν The Sleeping years. Τον αγνόησα τότε κι όπως αποδείχθηκε περίτρανα, μετέπειτα είχα κάνει μεγάλο λάθος.
Το βιογραφικό της one man μπάντας, (στην ουσία), από την Ιρλανδία μας λέει πως οι Sleeping Years είναι το καινούργιο project του Dale Grundle, γνωστού σε περισσότερους από εμάς από την δεκαετία του ’90 κι όταν ηγούνταν τους Catchers. Το ντεμπούτο μάλιστα των τελευταίων με τίτλο Mute είχε κάνει ιδιαίτερη αίσθηση στα βρετανικά μουσικά μαγκαζίνα της τότε περιόδου τοποθετώντας αυτόματα του Catchers σε περίοπτη θέση, βάζοντάς τους να ανοίγουν τις συναυλίες των αδερφών Gallagher (Oasis), Pulp, Edwyn Collins καθώς και των αγαπημένων του γραφόντα Divine Comedy. Οι Catchers τελικά έφτιαξαν κι ένα δεύτερο δίσκο με τίτλο Stooping To Fit (1998), δίνοντας τέλος στην σύντομη καριέρα τους κι αφού το ποτάμι της indie pop σκηνής έφτανε σε περίοδο ξηρασίας.
Πέρασαν τουλάχιστον δέκα χρόνια λοιπόν από τότε που είχαμε να ακούσουμε κάτι καινούργιο από τον Ιρλανδό τραγουδοποιό κι όπως φάνηκε τελικά ο Dale Grundle δεν ετοίμαζε τίποτα πομπώδη μουσικές πανδαισίες όλα αυτά τα χρόνια αλλά μονάχα απλά ξεγυμνωμένα φώτα και μεθυσμένους στίχους να τρεμοπαίζουν στην άκρη της πόλης, όπως και ο ίδιος στιχουργεί σε ένα από τα καινούργια του τραγούδια. Το We’re becoming Islands one by one, ετοιμαζόταν εδώ και καιρό με τα τρία ep, «You and Me Against The World», «Setting fire to sleepy towns» και «Clocks and clones», να έχουν γίνει συρραφές – προπομποί για εκείνο που επρόκειτο να ακολουθήσει. Η σχιστομάτα Michelle So προσλαμβανόταν ως βασικό μέλος της μπάντας παίζοντας cello και πιάνο, δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στο πρώτο, στα drums ο Tom Page, ενώ ο ίδιος ο Grundle διαχειρίζεται τα υπόλοιπα όργανα όπως κιθάρες, μπάσο και Hammond, για να πραγματωθεί η απλοϊκή κι ευαίσθητη συντεχνία του album.
Με το ανατριχιαστικά, ευαίσθητο Setting Fire to Sleepy Towns, η ακουστική κιθάρα και η εύθραυστη φωνή του Grundle σε βάζουν σ’ ένα κόσμο όπου η γνώριμη μελαγχολία με τα απλά μουσικά συστατικά της ξεπροβοδίζει βρόχινες, μοναχικές περιπέτειες. Ξεμοναχιασμένες, φθινοπωρινές μουσικές που σου φέρνουν στο μυαλό εκείνο το καταθλιπτικό αγόρι που κάποτε έβαλε τέλος στη ζωή του με κάμποσα χάπια. Το We’re becoming Islands one by one είναι στοιχειωμένο από την αρχή ως το τέλος με το πνεύμα του Nick Drake. Οι στίχοι του μιλούν για μπερδεμένους κόσμους που τίποτα δεν φαίνεται ξεκάθαρα πια, για πισωγυρίσματα χαμένα και λέξεις που ποτέ δεν είπαν, για γράμματα που στάλθηκαν να ιστορήσουν μια μοίρα και για χλωμά ρούχα που απλά περιπλανιούνται μονάχα τους. Μια απλή κιθάρα και μια φωνή φτάνει μονάχα για να τα πουν όλα αυτά, ο Grundle όμως δεν αρκείτε σε αυτό. Τοποθετεί το cello και το πιάνο της δεσποινίδας Michelle So σε σωστές δόσεις ώστε να αναδείξουν τις φθινοπωρινές κ’ υπέροχες συνθέσεις τις οποίες ο ίδιος έχει καμώσει. Και κάτι τέτοια album δεν ξεχωρίζουν ποτέ από την πρωτοτυπία τους αλλά απλά και μόνο απ’ την αμεσότητα και την ειλικρίνειά τους που σε χτυπάνε γλυκά στον ώμο, σου αφήνουν ένα πακέτο τσιγάρα δίπλα στο κομοδίνο κ’ ύστερα σ’ αφήνουν να πάρεις όλες τις αποφάσεις ενάντια στον κόσμο.
We’re becoming islands one by one, we’ve got distances to cross.
We’ve been losing ground for all this time and we never said a word.
We’re becoming islands one by one, we’ve got oceans now between us.
We’ve been losing ground for all this time and we never said a word.
The Sleeping Years official site
Written by Arturo Bandini
It's Better To Burn Out Than To Fade Away 