Norman Whitfield

 παρέα με τον Barrett Strong

 

   Ο Δημιουργός. Ένας πανανθρώπινος ήρωας πολιτισμού άλλοτε βγαλμένος μέσα από λαϊκές διδαχές, όπως κάθε ζωόμορφος «θεός» στις ινδιάνικες φυλές, κι άλλοτε ως υπαρκτός πρωτεργάτης που επαναμυθοποιήθηκε εκ των υστέρων στις συνειδήσεις του κόσμου. Όπως και να ‘χει, πάντοτε η προσφορά ενός τέτοιου, Μεγάλου Καλλιτέχνη, ιδιοφυή μάστορα ή Μεγάλου Άνδρα, λογίζονταν ως θεάρεστη μιας κι έμοιαζε να αναδύεται απ’ το μηδέν.

   Στη Νέα Υόρκη τού 1943, γεννήθηκε μια τότε ανώνυμη στόφα που έμελλε να ξεχωρίσει. Μέχρι να έρθει η στιγμή του όμως, φρόντιζε επιμελώς να ζυγίζει στη ματιά της τις τροχιές που θα έκανε η μαύρη στο οχτάμπαλο. Το μπιλιάρδο ήταν το εφηβικό πάθος του Norman έως και τα πρώτα χρόνια στο Detroit, όπου εγκαταστάθηκε η οικογένεια λόγω των καλύτερων εργασιακών συνθηκών κι επειδή εκεί την έστειλε η μοίρα, όταν κατά την επιστροφή της από μια κηδεία στην Καλιφόρνια, το αυτοκίνητο του μπαμπά άφησε την τελευταία του πνοή.

   Ότι έχει σημασία για την καλλιτεχνική ζωή τού Whitfield, εδράζεται πρωτίστως μέσα στα studios της Motown, όταν ο Gordy του έδωσε τον έλεγχο στο να τσεκάρει και να κρίνει τις «λευκές» κόπιες, αυτές που δεν ανέφεραν πληροφορίες για το ποιοι ήταν οι υπεύθυνοι για τη δημιουργία και περάτωση των κομματιών. Μπορεί να έκανε ντεμπούτο στην παραγωγή, τότε που ήταν ακόμη μια ήρεμη δύναμη, στο πρώτο single της Kim Weston με τίτλο “It Should Have Been Me”, να φαίνονταν καταδεκτικός στην πρώτη του παραγωγή που κυκλοφόρησε με τους Temptations, το “The Further You Look, The Less You See”, αλλά ήταν ακόμη πολύ νέος για αυτά που θα ακολουθούσαν. Ασχέτως αν στα 20 είχε πρωτοβρεί τον Marvin Gaye στο “Pride And Joy”.

   Ακόμη και στα “Too Many Fish in the Sea” (The Marvelettes), “Needle in a Haystack” (The Velvelettes), “Girl (Why You Wanna Make Me Blue)” (The Temptations) και “Ain’t Too Proud to Beg” (The Temptations), η ηχητική ευλυγισία, εντός Motown πλαισίων, δεν είχε ακόμη αναφανεί. Η κομβική στιγμή πρωτοηχογραφήθηκε με τους Smokey Robinson & the Miracles, αλλά θα «αναχωρούσε» το 1967 δια στόματος Gladys Knight & the Pips και θα κατέληγε στο μορφονιό Marvin. Τίτλος “I Heard It Through The Grapevine”.

 

 

  

   Με τον καιρό, ήταν πέρα για πέρα αυταπόδεικτο, πως θα έπειθε τον Gordy να δοκιμάσουν κι άλλα πράγματα, πως ως βασικός τροχός για τη μηχανή της δισκογραφικής στην αυτοκινητούπολη θα μπορούσε να παίρνει μια ίδια σχεδόν σύνθεση και να βγάζει από μέσα της άλλες εκατό, θα ήταν αρκούντως φιλόδοξος για να φέρει τα πάνω κάτω.

   Κάτι που συνέβη με την παντοκρατορία των Temptations,  “I Wish It Would Rain, “I Could Never Love Another (After Loving You)”, “Cloud Nine”, “Runaway Child, Running Wild”, όταν και άρχισαν να μπαίνουν, σιγά-σιγά, τα πρώτα ψυχεδελοψήγματα, οι κατεργασμένες rock υπόνοιες, ο ρεαλισμός. Κατέφτασε το κοινωνικό μήνυμα  (“War” Edwin Starr), η περίτεχνη pop  των Undisputed Truth (“Smiling Faces”) κι εκεί που ο Marvin και ο Sly είχαν κάνει τη δουλειά τους, ο Whitfield δήλωσε παρών μαζί με την αγαπημένη του παρέα προς «όλες τις κατευθύνσεις», τον καιρό που είχαν ήδη αρχίσει οι τριγμοί στα θεμέλια της Motown. “Papa Was a Rolling Stone”, μπροστά το ενορχηστρωτικό «Εγώ» και η σκληρή παρλάτα, πίσω οι χορωδιακές μπαλάντες, θέτοντας το μοντέλο για την επόμενη εποχή, αποτυπώνοντας έναν κόσμο αισθητικά ως θέληση αλλά και θεματικά ως αναπαράσταση, για να δανειστώ ως πάτημα μιαν άποψη του Σοπενάουερ.

 

 

   Έφυγε απ’ το παλιό του σπίτι, έχτισε δικό του κι έχωσε τους Rose Royce κι ύστερα έκοψε τα πολλά-πολλά με την επιφάνεια και τα φώτα. Μέχρι που μας άφησε την περασμένη εβδομάδα, στα 65 του χρόνια και πάσχοντας από διαβήτη, ελάχιστα ακούγαμε για τον Norman Whitfield, πέρα από κάποια φορολογικά μπλεξίματα με τον νόμο, πολλά καταλαβαίναμε απ’ τις πρώτες νότες των κομματιών που είχε αγκαλιάσει, ακόμη περισσότερα θα θυμόμαστε από έναν αμερικάνο ήρωα, έναν δημιουργό που ανέπλασε τους προσωπικούς του λαϊκούς μύθους σε συλλογική ψυχωμένη κληρονομιά.

 

By Loan Me a Dime…