Απόγευμα Δευτέρας. Γωνία Πατησίων και Θήρας, εκεί που το στενάκι της Θήρας βαριά αρματωμένο προφυλλάτει το αστυνομικό του τμήμα. Καθώς το κόκκινο φανάρι προστάζει αδράνεια και απραξία, ένας αφρικανός τρέχει δίχως να ελέγξει σηματοδότες και οχήματα, ανάμεσα σε αυτοκίνητα και μηχανές. Τρεις αστυνομικοί τον καταδιώκουν, ενόσω τα νωχελικά βλέμματα σε παθητική έκσταση παρατηρούν έναν πολίτη να κατεβαίνει απ’ τη μηχανή του, να ακινητοποιεί τον αφρικανό με μια αγκωνιά, ο τελευταίος να σωριάζεται δίχως αντίσταση, φοβισμένος και ελεήμων ώσπου να τον ξυλοφορτώσουν, ανήμπορο πια, οι τρεις αστυνομικοί. Καθώς το τρόλεϊ ξεκινούσε, στο στενό της Θήρας άλλος ένας συμπατριώτης του ήταν ξαπλωμένος στην άσφαλτο, την ώρα που ο ηρωικός πολίτης δεχόταν τα φιλιά θαυμασμού της συντρόφου του.
Οποιαδήποτε νύχτα της εβδομάδας και να διαλέξεις, η Πατησίων οδεύει προς μια νέα Ευριπίδου. Απ’ την πλατεία Αμερικής έως σχεδόν το τέρμα της στο σταθμό τραίνου των Άνω Πατησίων, τριάδες και τετράδες από νεαρές και ακόμη πιο νεαρές αφρικάνες εκδίδονται υπό το βλέμμα των ακροβολισμένων τους νταβάδων στις καθέτους της Πατησίων. Έξω απ’ την φοιτητική εστία, έξω από κλειστά μαγαζιά, στα υπόστεγα των στάσεων, στα πάρκινγκ, στο πάρκο του Φιξ, στα παρατημένα κτίρια του Δρακόπουλου απέναντι απ’ τη «Χαρά». Μοναδική διαφορά με την κατάσταση στην Ευριπίδου είναι πως η πρέζα δεν έχει ακόμη ανηφορίσει απ’ την 3ης Σεπτεμβρίου, τη στιγμή βέβαια που ότι συμβαίνει δεν εξελλίσεται μονάχα στο περιστασιακό βλέμμα ενός επισκέπτη των μπαρ του πρώην hype Ψυρρή αλλά κάτω απ’ την έως τώρα ανεκτική προσοχή μπόλικων κατοίκων και καταστηματαρχών που άλλες φορές στραβοκοιτούν, άλλες οργίζονται κι άλλες φροντίζονται με το αζημίωτο για να σιωπούν.
Λένε πως η εγκληματικότητα στη Νέα Ορλεάνη αυγατίζει γιατί παραμένει έξω απ’ το οπτικό πεδίο των τουριστών, έξω απ’ τις περιοχές που κάτοικοι και μαγαζάτορες βγάζουν τα προς το ζην. Κι ενώ ο Κατρίνα λειτούργησε και ως στρεβλό στατιστικό μείωσης των ανθρωποκτονιών, της διακίνησης, των απελπισμένων αστέγων και της πορνείας, ουδείς δεν έχει πιστεί πως μιας και τα φώτα έχουν στραφεί αλλού, τα εγγενή σκοτεινά σημεία της πόλης έπαψαν να περιθάλπτουν τα δεινά τους. Ένας τουρίστας, όταν επισκεφθεί την πρώην “Big Easy” που έλεγαν και οι μουσικοί για να τονίσουν το πόσα εύκολα έβρισκες δουλειά, θα βρεθεί εν πρώτοις στην French Quarter και στην Bourbon Street, στις 7th Ward, Faubourg Marigny και Bywater. Στα σίγουρα δε θα πρωτοεξορμήσει στην πλευρά της Claiborne Avenue, εκεί που μια απ’ τις παλαιότερες συνοικίες της πόλης κρύβει τα εγκλήματά της, αυτή που παραδοσιακά χωρούσε όλες τις δερματικές αποχρώσεις, καθώς το αφροαμερικάνικο έμπλεκε με την creole κουλτούρα και τις brass band πομπές που υπενθύμιζαν τις κυριακάτικες χορευτικές παρελάσεις των σκλάβων. Η γειτονιά στην οποία έζησε ο Louis Prima, εκεί που μέχρι το θάνατό του ζούσε ο Alex Chilton. Η Tremé.
Το HBO έφτιαξε μια σειρά που εξελλίσεται 3 μήνες μετά τον τυφώνα Κατρίνα, σε τούτη τη γειτονιά των παλαβών dj που πληρώνουν κρασιά με out of print συλλογές του Dave Bartholomew, των σεφ που πασχίζουν να κρατήσουν ανοιχτές τις κουζίνες τους, των μπαργούμεν που ψάχνουν τα αγνοούμενα αδέρφια τους, των μπερμπάντηδων μουσικών και των καθηγητών που ανακαλύπτουν το youtube, των μπροστάρηδων στο Mardi Gras και των πλανόδιων Ευρωπαίων ερωτευμένων, όλων όσων προσπαθούν να ξαναστήσουν τα σπίτια και τις ζωές τους. Σε κάθε επεισόδιο, τουλάχιστον στα πρώτα οκτώ που έχουν προβληθεί μέχρι εχθές, κάποιοι μουσικοί κάνουν ένα ενεργό πέρασμα στην εξέλιξη της ιστορίας. Στον πρώτο κύκλο έχουν εμφανιστεί McCoy Tyner, Dr. John, Elvis Costello, Steve Earle, Sammie Williams, Donald Harrison Jr., Galactic, Trombone Shorty Andrews, Deacon John, The Pine Leaf Boys, Rebirth, Tremé Brass Bands και ο συνήθης Allen Toussaint.
Ο τελευταίος μόλις πέρυσι είχε ξανανατρέξει στην πατρίδα του, άλλωστε αυτό φροντίζει να κάνει επιμελώς και καθολικώς μετά τον τυφώνα, αυτό κάνει μια ολόκληρη ζωή. Το 1958, το οπισθόφυλλο του πρώτου σόλο δίσκου του άρχιζε με μερικά τουριστικά θέλγητρα, περί της Βοurbon, της Canal και των πικάντικων φαγητών, ώσπου να εστιάσει στην τότε 21χρονη ανακάλυψη των Danny Kessler και Murray Sporn που έπεισαν τον Eddie Heller της RCA ύστερα από μια πτήση να ηχογραφήσει την ίδια νύχτα ότι άκουσε στην 525 Governor Nichols. Τρία θέματα αφιερώθηκαν σε αθλητές ιπποδρόμου, στα ορφανά po boy σάντουιτς και μέχρι να ξημερώσει η 30η Γενάρη του ’58, οι Alvin «Red» Taylor (baritone sax), ο Nat Perrilliat (tenor sax) ή ο Lee Allen (tenor sax), ίσως ο Justin Adams (guitar) είτε ο Roy Montrell (guitar), και οι Frank Fields (bass) και Charles «Hungry» Williams (drums), έπαιξαν για τις ορέξεις του επισκέπτη, της κλάσης της RCA, των διδαχών του Professor Longhair, σύμφωνα με τους ανεξέλεγκτα γρήγορους και στυλιζαρισμένα χαλαρούς ρυθμούς της Νέας Ορλεάνης. Ανάμεσα σ’ αυτά που βλέπουν οι τουρίστες και σ’ αυτά που ψιθυρίζονται σε όσους θέλουν να διάβασουν τις ιστορίες.
It's Better To Burn Out Than To Fade Away 
μπουγιαγιαουί ή τιμουμί;