Viva Los Angeles

Σε αυτό το post ας θυμηθούμε την εκπληκτική post punk σκηνή του Los Angeles των 80’s που μας έδωσε τους Savage Republic, την Indepedent Project αλλά και τόσα άλλα ενδιαφέροντα πράγματα. Η παρακάτω δεκάδα θα μπορούσε να είναι ένας οδηγός προς αρχαρίους αλλά και μια καλή αφορμή για τους μυημένους να ξαναθυμηθούν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες μουσικές σκηνές των 80’s, γ’ιαυτό και διάλεξα κάθε group να παρουσιάζεται με ένα μόνο album. Ταυτόχρονα θα μπορούσε να εκληφθεί και σαν το προσωπικό μου top ten για την εν λόγω σκηνή. Τα albums παρουσιάζονται με αντίστροφη αξιολογική σειρά και θα κλείσουμε και με κάποιες συλλογές. Ανοίξτε το pick-up ή τρέξτε στα δισκάδικα ανάλογα με το σε ποια από τις δυο παραπάνω ομάδες ανήκετε.

10. GOTHIC HUT – Show Me Yer Belly (1988, Show Me Records, SMR-1).
Δεύτερος δίσκος τους μετά τον ομώνυμο του 1982 από ένα από τα πιο περιπετειώδη group της σκηνής. Οι τρεις κιθάρες τους είναι τόσο πανάλαφρες που ούτε που σου φαίνονται. Πότε φανκίζουν, πότε δίνουν την αίσθηση του progressive του ’70 και πότε ακολουθούν ένα τόσο άναρχο δρόμο που δεν ξέρεις πως να τους χαρακτηρίσεις. Μοναδικό αδύνατο σημείο μάλλον τα φωνητικά τους, που αν έλειπαν εντελώς νομίζω πως τελικά θα είχαμε να κάνουμε με ένα τέλειο instrumental album. Πάρτε για παράδειγμα το καταπληκτικό “Blue Spot In The Sky” που είναι σίγουρα το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Αν και γενικώς η post punk σκηνή του L.A. είναι μάλλον σκοτεινή οι Gothic Hut, και ιδιαίτερα αυτό το album τους, είναι μάλλον η φωτεινή εξαίρεση. Μετά από ένα ακόμα album, το “Big Holes”του 1989, θα εξαφανιστούν μια για πάντα.

9. FOURWAYCROSS – Fill The Sky (1985, Motiv Communications, MOTIV 2).
Απ’το φως των Gothic Hut στο σκοτάδι των Fourwaycross, και στη δικιά τους εταιρία Motiv Communications όπου και έβγαλαν τις περισσότερες δουλειές τους. Στην πραγματικότητα πρόκειται για το δεύτερο album τους μιας και είχε προηγηθεί το “Product One” της ίδιας χρονιάς σε κασσέτα, που όμως θα κυκλοφορήσει σε δίσκο τρία χρόνια μετά. Γενικώς οι Fourwaycross θα μπορούσαν να ήταν ένα τυπικό dark wave συγκρότημα στα χνάρια των Joy Division αν δεν χρωμάτιζαν τον ήχο τους με αρκετές δόσεις ψυχεδέλειας πότε με τον ήχο του φλάουτου και πότε με τις space διαθέσεις τους. Αυτή η απόκλισή τους είναι που εδώ δημιουργεί έναν εκπληκτικό δίσκο που είναι και η καλύτερή τους στιγμή. Το “Climate And Weather” που ανοίγει το δίσκο είναι super με τις κιθάρες να παραπέμπουν κατευθείαν στους Savage Republic ενώ στο οργισμένο “Apologize” δανείζονται τους στίχους του James Joyce. Όσο τα χρόνια περνούν θα γίνουν όλο και πιο pop για να μας αποχαιρετίσουν τελικά με το μάλλον ανούσιο “On The Other Hand” του 1989.

8. RED TEMPLE SPIRITS – Dancing To Restore An Eclipsed Moon (1988, Nate Starkman & Son, WE BUY 10).
Αυτός εδώ ο πρώτος δίσκος των Red Temple Spirits είναι ένας από τους πιο δύσκολους της σκηνής αλλά ταυτόχρονα και ένας από τους καλύτερους νεοψυχεδελικούς δίσκους των 80s. Οι Red Temple Spirits θυμίζουν λίγο τους Fourwaycross αλλά είναι ένα βήμα πιο ψυχεδελικοί και αρκετά καλύτεροι. Το “Electric Flowers” είναι ο απόλυτος ύμνος τους ενώ η διασκευή στο “Nile Song” των Pink Floyd είναι απίστευτη. Ο δεύτερος και τελευταίος τους δίσκος με τον τίτλο σιδηρόδρομο «If tomorrow I were leaving for Lhasa, I wouldn‘t stay a minute more…» είναι μια σκάλα παρακάτω αλλά αρκετά ενδιαφέρων. Αξίζει να σημειωθεί ότι και οι δυο δίσκοι τους κυκλοφόρησαν και ελληνικοί από το ελληνικό παράρτημα της Nate Starkman & Son που πρόλαβε στα τέλη των 80s αρχές 90s να βγάλει καμιά δεκαριά εκπληκτικούς αλλά και σπάνιους στην πλειονότητά τους πλέον δίσκους πριν τη φάει και αυτή το μαύρο το σκοτάδι.

7. MARNIE – Songs Hurt Me (1990, Penguin).
Έπειτα από τρία albums με το συγκρότημά της, τους Party Boys, η Marnie Webber απελευθερώνεται εντελώς ηχογραφώντας το 1988 το εν λόγω πρώτο της album. Βοηθός της ο Philip Drucker των Savage Republic (αν πουθενά δείτε το όνομα Jackson Del Rey μην μπερδευτείτε για τον ίδιο πρόκειται) ο οποίος θα βρει κι αυτός μια πρώτη τάξεως ευκαιρία να πειραματιστεί σε μουσικούς δρόμους που μέχρι τότε τους είχε μάλλον μόνο στο μυαλό του. Το αποτέλεσμα είναι ένα απίστευτο album που συνδυάζει ολότελα σκοτεινούς ηλεκτρονικούς και κιθαριστικούς ήχους, κυρίως σε ambient και avant–garde διαθέσεις, μαζί με μιά πρωτόγνωρη ερμηνευτική και στιχουργική ευαισθησία που με τους Party Boys ούτε που τη φανταζόμασταν. Στο “The Passionate One” ξεγυμνώνει πλέον το κουκούτσι της προσωπικότητάς της, αυτό που πραγματικά είναι, ενώ στο “You Are Welcome On My Island” χάνεσαι οριστικά χωρίς γυρισμό. Το album έμεινε για δυο χρόνια στα συρτάρια για να βρεί τελικά το δρόμο της δισκογραφίας, σωστά το μαντέψατε, μέσα από την ελληνική Penguin. Δυστυχώς έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης και για να το βρεί κανείς χρειάζεται και τύχη αλλά και κάμποσα λεφτά. Ένα χρόνο μετά και πάλι η ελληνική Penguin θα στεγάσει το δεύτερο album της “The Woman With Bass”. Δεν ξέρω αν η Goldfrapp πριν βγάλει το πρώτο της πανέμορφο album είχε ακούσει τα solo album της Marnie, αν όμως το έχει κάνει μην ψάχνετε να βρείτε από που επηρεάστηκε.

6. SHIVA BURLESQUE – S/T (1987, Nate Starkman & Son, WE BUY 5).
Ένα από τα πιο όμορφα pop δείγματα της σκηνής ήταν οι Shiva Burlesque, το συγκρότημα του Grant Lee Phillips πριν από τους Grant Lee Buffalo με δυο κατά τη γνώμη μου σχεδόν ισάξια albums. Το πρώτο τους το θεωρώ ελαφρώς καλύτερο και επιπλέον περιέχει το καταπληκτικό Two Suns ένα από τα pop διαμάντια της δεκαετίας του 80. Το album αυτό ταυτόχρονα ήταν και το πρώτο νούμερο του ελληνικού παραρτήματος της Nate Starkman. Φυσικά συνίσταται και το δεύτερό τους Mercury Blues του 1990 λίγο πριν διαλύσουν. Τη συνέχεια του Grant Lee Phillips την ξέρουμε ενώ ο μπασίστας James Brenner μαζί με τον Bruce Licher έφτιαξαν τους Scenic.

5. WOO – Whichever Way You Are Going You Are Going Wrong (1982, Sunshine Series, SUN 1).
ΟΚ αν το δούμε στενά και τυπικά οι Woo δεν θα έπρεπε να ανήκουν σ’αυτήν εδώ τη σκηνή μιας και είναι εγγλέζοι αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αν δεν υπήρχε ο Bruce Licher να τους ανακαλύψει και να επανακυκλοφορήσει αυτόν εδώ το δίσκο στην Indepedent Project μάλλον δεν θα τους είχαμε πάρει χαμπάρι καθόλου. Κατά τα άλλα δε νομίζω ότι χρειάζεται να πω και πολλά, το κομμάτι του A. Bandini με καλύπτει απόλυτα απλώς να πω ότι και το δεύτερο album τους Cozy Inside του 1989 πάλι από την Indepedent Project αξίζει επίσης. Πάντως μη νομίζετε ότι αυτό ήταν και το τελευταίο τους, κι εγώ έτσι νόμιζα μέχρι που πρόσφατα ανακάλυψα ότι έβγαλαν ακόμα ένα. Μάλιστα έχουν και ιστοσελίδα, http://www.woo-music.com από την οποία διανέμουν και CD για yoga, shiatsu και άλλες τέτοιες παλαβομάρες.

4. MAN FROM MISSOURI – S/T (1988, Private Pressing, MFM11762).
Εδώ μιλάμε για αριστούργημα. Αν βρείτε το original πρώτον ασφαλίστε το σε θυρίδα και δεύτερο προσέξτε πως θα το ανοίξετε γιατί μπορεί να πεταχτεί κανένας κροταλίας. Αυτό εδώ το πράγμα έρχεται κατευθείαν από την έρημο τηε Arizona. Αναζητήστε το στην ελληνική του κόπια με τον παράξενο τίτλο «Bwanger Tatalingus Debase» και πάλι απ’το του ελληνικό παράρτημα της Nate Starkman. Δεν μπορείς να μην μείνεις κάγκελο στο ενακτήριο desert instrumental με τίτλο Hygiene που στέλνει τους Thin White Rope για ύπνο (δε κάνω πλάκα) ενώ τα Epitaph και American Dogs είναι απολαυστικά. Γενικώς θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σαν μια πιο death μορφή του ορθόδοξου desert rock.

3. DROWNING POOL – Satori (1988, Nate Starkman & Son, WE BUY 4).
Ένα από τα πιο αγαπημένα μου συγκροτήματα της σκηνής που η δισκογραφία τους αποτελείται μόνο από αριστουργήματα. Τρία full albums και ένα mini LP και κάπου ανάμεσα αυτό το απίστευτο διπλό album που αποτελείται κατά το ήμισι από καινούργια κομμάτια και το άλλο μισό από κομμάτια από το ομώνυμο δεύτερο album και το mini LP “Nierika”. Εδώ υπάρχουν dark wave ήχοι, ηλεκτρονικά space περάσματα, έθνικ πινελιές σε τέλειες δόσεις και απίστευτη έμπνευση. Όλη τη δισκογραφία της Delirium να μαζέψεις δεν φτιάχνεις το “Unkork The Mind” που είναι ότι καλύτερο έγραψαν. Πρόσφατα επανενεργοποίησαν την εταιρία τους Scareface Charley και έχουν αρχίσει να ξαναβγάζουν τα album τους σε CD γιατί οι βινυλιακές εκδόσεις τους είναι πλεον πολύ δύσκολες.

2. 17 PYGMIES – Hatikva EP (1983, Resistance, RR 01).
17 PYGMIES – Jedda By The Sea (1984, Resistance, RR-01948).
Αν και είναι δυο αυτόνομες κυκλοφορίες συγνώμη αλλά δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω. Οι original εκδόσεις είναι αισθητικά αριστουργήματα αλλά η δικιά μας Lazy Dog τα χώρεσε σε ένα CD πριν από καμιά δεκαριά χρόνια στις τόσο χρήσιμες αλλά και δύσκολες πλέον οχτακοσάρες σειρές της. Από τα πιο τέλεια κομμάτια της σκηνής το To No Avail από το Hatikva. Έβγαλαν δυο ακόμα δίσκους πριν διαλυθούν ενώ η ελληνική Nate Starkman έβγαλε το Missyfish το 1990 που είναι μια συλλογή που στην πρώτη πλευρά της έχει το Hatikva και στη δεύτερη ακυκλοφόρητα κομμάτια. Πρόσφατα επανασυνδέθηκαν με ένα καινούργιο CD το «13 Blackbirds» που… καλύτερα να μην το χαρακτηρίσω. Με μια λέξη ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ.

1. SAVAGE REPUBLIC – Tragic Figures (1982, Indepedent Project, IP004).
Ε όχι και να θέλετε σχόλια και γ’ιαυτό ρε γαμώτο! Ένα από τα απόλυτα αριστουργήματα των 80’ς. Post punk, industrial, άγρια φωνητικά και τα πιο ωμά κρουστά που ακούσατε ποτέ. Το Next To Nothing είναι ο απόλυτος ύμνος τους (a monument to culture όπως λένε και στους στίχους) ενώ το Real Men βρήκε το δρόμο για το soundtrack της Σιωπής Των Αμνών. Ψάξτε για την original έκδοση μιας και είναι ένα έργο τέχνης, στην παράδοση του artwork της Indepedent Project, αλλά και για την ελληνική στην Penguin που περιέχει σαν extra τα δυο κομμάτια του Film Noir single. Κανένας πιο πριν ή πιο μετά από αυτούς, αλλά ούτε καν και οι ίδιοι δεν κατάφεραν να επαναλάβουν τον ήχο αυτού του δίσκου.

Και μερικές συλλογές

1. Viva Los Angeles Vol.1 (1986, Viva, REVI 001).

2. Viva Los Angeles Vol.2 (1989, Viva, REVI 005).

3. October Country (1988, Nate Starkman & Son, WE BUY 6).

4. Ultraviolet Compilation (1989, Sketch Records, SRLP01).

posted by Vertigo