ΤΕΡΗΔΟΝΑ zine, τεύχος #9, δρχ 150

Η στήλη που έχουμε ανοίξει στο blog με τίτλο Times goes by (slowly but surely) – κι έχει σκουριάσει για τα καλά – είναι αφιερωμένη σε fanzines, περιοδικά και διάφορα είδη εντύπων που αλιεύουμε από τα προσωπικά μας αρχεία. Πηγαίνοντας λοιπόν προχθές στο πατρικό μου για να ποτίσω τους φίκους της μάνας μου, έριξα μια ματιά στην βιβλιοθήκη του παρατημένου δωματίου μου μπας και βρω κάτι ώστε να ποστάρω. Το τι μάζευα τελικά την εποχή που ένα φωτοτυπικό μια κόλλα, ένα ψαλίδι κι ένα χαρτί έφτιαχναν υπέροχα έντυπα που πια έχουν αντικατασταθεί από τα σεσημασμένα ιστολόγια, είναι φοβερό. Μέσα λοιπόν στον κιτρινισμένο και σκονισμένο χαμό το μάτι μου έπεσε στην Τερηδόνα, ένα zine που απ’ ότι θυμάμαι είχε κυκλοφορήσει μπόλικα τεύχη με την θεματολογία του να καταπιάνεται με το punk, hardcore, ξεκαρδιστικά μικρά διηγήματα, ψυχολογικά τεστ για το πόσο μικροαστός είσαι (!?), κ.α. Στο τεύχος 9, ο Στέφανος κι ο Αλέξης (οι δύο βασικοί υπεύθυνοι του Τερηδόνα) είχαν κάνει ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στις 10 καλύτερες ταινίες τρόμου/splatter, όπου και σας παρουσιάζω σήμερα. Η δεκάδα σηκώνει φυσικά συζητήσεις επί συζητήσεων ενώ μετά από κάθε κριτική ταινίας προσέθεσα κι ένα βίντεο για την εκάστοτε σπλατεριά! Εκεί που τα φανζινς συναντούν τα μπλογκς λοιπόν και το νυχτοκάματο του τρόμου από τον Στέφανο και τον Αλέξη χτυπάει κάρτα…ACTION!!!

Το νυχτοκάματο του τρόμου. Οι 10 καλύτερες ταινίες τρόμου/splatter

Μετά από ατελείωτες νύχτες μανιώδους βιντεοθέασης, κατά τις οποίες εξαντλήθηκαν όλα σχεδόν τα αποθέματα θρίλερ του τοπικού video club και καταναλώθηκαν «εδέσματα» ποιότητας ανάλογης με τα ειδικά εφέ των προβαλλόμενων ταινιών, βρισκόμαστε στην ευχάριστη(?) θέση να καταρτίσουμε έναν κατάλογο με τις καλύτερες 10 ταινίες του είδους (πάντα κατά τη γνώμη μας). Το έργο μας ήταν τιτάνιο, αν αναλογιστεί κανείς το σωρό της σαβούρας, που φόρτωσε με μυωπία τα δικά μου, τουλάχιστον, δύστυχα ματάκια (κλαψ) καθώς και την περαιτέρω διαστροφή που υπέστη ο εσωτερικός μας κόσμος από τα βάρβαρα αυτά θεάματα (ήταν που ήταν στραβό το κλήμα…). Παρ’ όλα αυτά ο κατάλογος δεν είναι πλήρης, αφού δεν βρήκαμε δυστυχώς πουθενά (αν και ψάξαμε) classics όπως «Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι Νο. 1» του Τ. Χούπερ, ενώ μας διαφεύγουν προς το παρόν καινούργιες αλλά ήδη cult ταινίες σαν το «Evil Dead 3» του Σαμ Ράιμι ή τα «Bad Taste» και «Meet the Feebles» του Πήτερ Τζάκσον. Όπως και να ‘χει, οι παρακάτω παραγωγές είναι από τις καλύτερες ή πιο αηδιαστικές (τόσο το καλύτερο) που εμφανίστηκαν στον κινηματογράφο ή το βίντεο. Let the show begin… Στέφανος

Evil Dead 1 (Το Καταραμένο Άσμα) – Sam Raimy

Το πρώτο μέρος της τριλογίας των Evil Dead κατακτά αυτοδικαίως την πρώτη θέση του Top 10 του γράφοντος, μόνο και μόνο για τα ψυχολογικά τραύματα που του άφησε (το είδε σε πολύ τρυφερή ηλικία). Κακόπιστες μάλιστα πηγές αναφέρουν ότι για κάμποσους μήνες ξέχασε τι θα πει «ήσυχος ύπνος». Τς τς κακοήθειες. Πέρα από αυτό η ταινία θεωρείται από τις πιο cult στο είδος και όχι άδικα. Η υπόθεση αναφέρεται σε μια παρέα νέων που πηγαίνει εκδρομή σε μια παράγκα, βαθιά στα δάση του Tennessee, ιδιοκτησία ενός αρχαιολόγου. Ο εν λόγω κύριος είχε ανακαλύψει το περίφημο «Νεκρονομικόν», το βιβλίο των νεκρών και είχε ηχογραφήσει σε μαγνητοταινία το χωρίο που ανέσταινε το κακό. Φυσικά ανύποπτοι οι νεαροί παίζουν την ταινία κι από εκεί αρχίζουν όλα, αφού οι σατανικές δυνάμεις τους κυριεύουν έναν έναν. Ο Σαμ Ράιμυ σκηνοθετεί με εκπληκτικό τρόπο μια ιδιαίτερη ωμή ιστορία, με εντυπωσιακά πλάνα και κάμερες που φιλμάρουν από παρανοϊκές θέσεις, δημιουργώντας μια εφιαλτική ατμόσφαιρα, για τον επιπλέον λόγο ότι δεν ξεκαθαρίζεται πότε χτυπούν οι σκοτεινές δυνάμεις, με άλλα λόγια πότε και πως οι ήρωες μετατρέπονται σε νεκροζώντανους. Σκληρές σκηνές splatter, κανένα κωμικό στοιχείο, καμιά «νεκρή» σκηνή για να χαλαρώσει ο θεατής, το απόλυτο Κακό δεν γίνεται ποτέ ορατό, παρ’ όλο που στην ταινία «βλέπουμε» μέσα από τα μάτια του, ενώ η όχι και τόσο μικρή παράγκα γεννάει μια έντονη κλειστοφοβική αίσθηση. Εξαιρετικό αλλά και καινοτομικό στο είδος του, το Evil Dead γνώρισε άλλες δύο συνέχειες και ανέδειξε το ταλέντο του Σαμ Ράιμυ (Darkman, The Quick and the Dead).

Brain Dead – Peter Jackson

Οι ταινίες τρόμου είναι απ’ τις πιο δύσκολες κατηγορίες, από την άποψη ότι είναι πολύ εύκολο να καταντήσουν βαρετές ή γελοίες στη χειρότερη περίπτωση. Ο Peter Jackson αναμφίβολα ταλαντούχος (πρόσφατη ταινία του τα «Ουράνια Πλάσματα» – καμία σχέση με θρίλερ) καταφέρνει να δημιουργήσει ένα από τα πιο βάρβαρα, αιματοβαμμένα κι ωστόσο έξυπνα σκηνοθετημένα splatter, αποδεικνύοντας ότι αν υπάρχει μαγκιά και έμπνευση, ακόμα και οι ατελείωτοι κουβάδες αίματος και εντοσθίων μπορούν να εκπέμπουν φρεσκάδα και όχι δυσοσμία τυποποίησης. Πράγματι η ταινία ενδείκνυται μόνο για γερά στομάχια, αφού δείχνει ότι μπορείτε (ή δεν μπορείτε) να φανταστείτε σε απίστευτες ποσότητες. Αυτό που κάνει όμως την ουσιαστική διαφορά είναι τα ανεξάντλητα χιουμοριστικά ευρήματα που καμιά φορά λειτουργούν πιο απωθητικά κι από τα εντόσθια και τα ακρωτηριασμένα μέλη (π.χ τα σεξομανή πτώματα ενός παπά και μιας νοσοκόμας) καθώς και ο καταιγιστικός ρυθμός δράσης που δεν κάνει καθόλου κοιλιά. Σκηνή ανθολογίας: στο σαλόνι ο ήρωας μακελεύει τις ορδές των ζόμπι με τη μηχανή του γκαζόν, ενώ στην κουζίνα η ηρωίδα ξεφορτώνεται τα μέλη που πετάγονται απ’ το σαλόνι στο μπλέντερ! Απόλυτο must για τους φανατικούς του είδους, το Brain dead δεν βρίσκεται στην πρώτη θέση για καθαρά προσωπικούς λόγους (βλ. Παραπάνω). (Αν πρέπει κάπου εδώ να πετάξω κι εγώ τη σπόντα μου, έχω μόνο να πω ότι είδα το Brain Dead τρώγοντας corn flakes – τι το ήθελα – και ομολογώ ότι ήταν μια μοναδική γαστρονομική εμπειρία…. Αλέξης)

The Shining (Η Λάμψη) – Stanley Kubrick

Μπορεί τα διηγήματα και τα μυθιστορήματα του Stephen King να δεινοπαθούν στην πλειοψηφία τους κατά τη μεταφορά τους στη μικρή η τη μεγάλη οθόνη (πολύ της μόδας τώρα τελευταία), η εν λόγω όμως ταινία όχι μόνο είναι η πιο πετυχημένη ανάλογη απόπειρα στο σελυλόιντ, αλλά κι ένα από τα πιο υποβλητικά , ατμοσφαιρικά κι απολύτως τρομακτικά θρίλερ στην ιστορία. Όταν μάλιστα υπεύθυνος είναι ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους σκηνοθέτες και πρωταγωνιστεί ένας απερίγραπτος σχιζοφρενής Τζακ Νίκολσον, το αποτέλεσμα δύσκολα θα μπορούσε να είναι διαφορετικό: Ένας ξεπεσμένος συγγραφέας με τη γυναίκα του και τον 5χρονο γιο του, που είναι προικισμένος με το χάρισμα της ενόρασης, αναλαμβάνει την επίβλεψη ενός πολυτελούς ξενοδοχείου στα βόρεια του Κολοράντο κατά τη διάρκεια του χειμώνα όπου αυτό παραμένει κλειστό και αποκλεισμένο από τα χιόνια. Η «απομόνωση» στον τεράστιο άδειο χώρο, οι παλιότερες ενοχές που βγαίνουν στην επιφάνεια και τα φαντάσματα που στοιχειώνουν το ξενοδοχείο τον διαβρώνουν σταδιακά μετατρέποντάς τον σε επικίνδυνο ψυχοπαθή. Ο Kubrick δίνει περισσότερο ψυχολογική παρά μεταφυσική διάσταση στο μυθιστόρημα το King και κατά τη γνώμη μου κερδίζει από κάθε άποψη, δημιουργώντας μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που σε συνδυασμό με την εκπληκτική μουσική υπόκρουση, καταπλακώνει τον θεατή. Βλέποντας τη «Λάμψη» πραγματικά στεναχωριέται κανείς με το τι θα μπορούσε να γίνει από το υλικό του King αν δεν επικρατούσε σε τέτοιο βαθμό η λογική της αρπαχτής…

The Beyond (Η Έβδομη Πύλη της Κολάσεως) – Lucio Fulci

Η Ιταλική βαρβατίλα σε όλο της το μεγαλείο! Η ταινία αυτή έχει πάρει μυθικές διαστάσεις (εδώ και χρόνια ακούω για χάρη της!) κυρίως λόγω της απροκάλυπτης, σαδιστικής σε αρκετά σημεία, βίας, καθώς ο μάστορας του είδους Lucio Fulci (RIP) ζουμάρει πεινασμένα στους αποτρόπαιους θανάτους, ικανοποιώντας και με το παραπάνω τις τρομολαγνικές μας τάσεις. Γυρισμένη το 80-81 περίπου η ταινία δημιουργεί μια αυθεντική ατμόσφαιρα που δυστυχώς απουσιάζει από την πλειοψηφία των σύγχρονων θρίλερ (το πολύ p.c κάνει τα θρίλερ ξενέρωτα) και αυτό είναι που μετράει τελικά παρόλο που η υπόθεση δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας (για σήμερα πάντα) ενώ υπάρχουν σεναριακές ομοιότητες με το σφώς κατώτερο Inferno του Dario Argento, συνοψίζοντας η «7^η Πύλη της Κολάσεως» είναι τόσο κεφαλαιώδες για τα splatter όσο οι ταινίες του John Holmes και του Γκουσγκούνη για τις τσόντες.

Day of the Dead (Η μέρα των Ζωντανών Νεκρών) – George Romero

Ο George Romero έγινε ο πνευματικός πατέρας των ταινιών ζόμπι γυρίζοντας στα τέλη της δεκαετίας του ’60 εκείνο το ιδιοφυές Night of the living Dead που αποτελούσε μια αλληγορία της τότε αμερικάνικης κοινωνίας, γι’ αυτό και προκάλεσε μεγάλη αίσθηση κι έγινε cult movie. Το Day of the Dead είναι το τελευταίο μέρος της τριλογίας των «νεκρών» (Night of the living Dead, Dawn of the Dead, Day of the Dead) και προτιμήθηκε στο παρόν TOP 10 λόγω της εσχατολογικής του διάστασης, η οποία κάνει κατά κάποιον τρόπο την ταινία προφητική πράγμα σπάνιο για το είδος: στο απροσδιόριστο μέλλον οι ζωντανοί νεκροί έχουν κατακλείσει τη γη και τα απομεινάρια της (ακόμη) ανθρώπινης φυλής «κλικαρισμένα» σε στρατιωτικούς επιστήμονες αλλά και απλούς ανθρώπους – οραματιστές, έχουν καταφύγει σε μια υπόγεια βάση υποφέροντας από σωματική και πνευματική εξάντληση, περικυκλωμένοι από χιλιάδες ζόμπι. Ένας επιστήμονας πειραματίζεται πάνω σ’ ένα ζόμπι προσπαθώντας να το κάνει να συμπεριφέρεται σαν άνθρωπος, πείραμα που αποτελεί -ίσως- την τελευταία ελπίδα τους. Το πείραμα που επιχειρεί ο εμφανώς τρελός επιστήμονας, το οποίο προκαλεί τις αντιδράσεις των επιστημόνων είναι καταδικασμένο να αποτύχει αφού (όπως έχι πει και κάποιος άλλος) «η λύση είναι να μην γίνουμε εμείς ζόμπι, όχι να κάνουμε τα ζόμπι να συμπεριφέρονται σαν εμάς». Το ίδιο κοντόφθαλμοι είναι όμως και οι δεσποτικοί και φαντασμένοι στρατιωτικοί, οι οποίοι παλεύουν μόνο να ασκούν εξουσία, χωρίς να δίνουν καμία ουσιαστική λύση. Οι μόνοι που θα σωθούν είναι οι απλοί άνθρωποι που θα σπάσουν τα σταθμά, θα ρίξουν μαύρη πέτρα στις πληγές του άρρωστου πολιτισμού και θα τ’ αρχίσουν όλα ξανά από το μηδέν. Ο George Romero είναι ο μόνος ίσως που έχει δώσει τέτοιο αλληγορικό υπόβαθρο στη μυθολογία των ζωντανών νεκρών και εγώ θα αρκεστώ στο να προσθέσω ότι η εν λόγω ταινία είναι η πιο βαθυστόχαστη στο είδος της.

In the Mouth of Madness (Στο Στόμα της Τρέλας) – John Carpenter

Μετά από κάμποσες μάλλον μέτριες κινηματογραφικές απόπειρες ο John Carpenter με την προτελευταία του ταινία τα καταφέρνει περίφημα. Βασισμένο στη μυθολογία των Μεγάλων Παλαιών του Λάβκραφτ, το «In the Mouth of Madness» έχει ένα από τα καλύτερα σενάρια στο είδος του, όπου η αλήθεια ταυτίζεται με το ψέμα, η πραγματικότητα με τη φαντασία και ο χρόνος χάνει τη σημασία του. Ο πιο δημοφιλής συγγραφέας του κόσμου, ο οποίος τυχαίνει να γράφει ιστορίες τρόμου, εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Ο ντετέκτιβ που θα ακολουθήσει τα ίχνη του, ανακαλύπτει ότι «ζει» το τελευταίο βιβλίο του όχι και τόσο «αθώου» συγγραφέα, τα περιστατικά δηλαδή που αναφέρονται στις σελίδες του. Η ταινία τελειώνει όχι μόνο με θρίαμβο του καού. Αλλά και με την πτώση του ήρωα – καρικατούρα που ίσως τελικά δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα λογοτεχνικό εύρημα του συγγραφέα, το οποίο εξυπηρετεί μόνο τους σκοπούς του σαν μαριονέτα. Ο τελευταίος δε, είναι από τους πιο πειστικούς και σατανικούς «κακούς» που εμφανίστηκαν σε ανάλογες ταινίες, στοιχείο που βοηθάει ακόμα περισσότερο το Σ.Σ.Τ.Τ στο να καταταχθεί άνετα ανάμεσα στα καλύτερα θρίλερ των τελευταίων χρόνων.

The Dead Pit (Νεκρός την Αυγή Νο. 2) – Brett Leonard

Ένας ακόμη σκηνοθέτης που πέρασε από τις σκληρές ταινίες τρόμου είναι ο Brett Leonard (The Lawnmower Man), ενώ η συγκεκριμένη ταινία μεταφράστηκε ατυχέστατα «Νεκρός την Αυγή 2» χωρίς να έχει την παραμικρή σχέση με τα Evil Dead – Dead by Dawn του Sam Raimy. Εδώ η υπόθεση διαδραματίζεται σ’ εάν ψυχιατρείο όπου ένας γιατρός (στη συνέχεια αποδεικνύεται ότι είναι πολύ παραπάνω από γιατρός) πειραματίζεται με τον εγκέφαλο μερικών ασθενών μετατρέποντάς τους σε νεκροζώντανους και τους συντηρεί στο υπόγειο εργαστήρι του. Αυτό βέβαια είναι απλώς η αρχή, αφού αργότερα γίνεται πραγματικός χαμός (ας μην τα λέμε κι όλα). Η όλη ατμόσφαιρα είναι πολύ νοσηρή, μερικές σκηνές πολύ απωθητικές, ενώ μπορείς σχεδόν να μυρίσεις τη φορμαλδεΰδη στην οποία είναι ποτισμένα τα πτώματα. Γενικά η εξέλιξη της πλοκής είναι καθηλωτική και το όλο επίπεδο της ταινίας ξεπερνά κατά πολύ το επίπεδο του αξιοπρεπούς θρίλερ. Από τις λίγες ταινίες που καταφέρνουν να ανακατέψουν για τα καλά τα εθισμένα πλέον στομάχια μας, κερδίζει επάξια τη θέση αυτή, καθώς και μια θέση στα κακά μας όνειρα.

Candyman – Clive Barker

Δεν γνωρίζω τις απόψεις τυχόν σινεφίλ αναγνωστών, προσωπικά πάντως πιστεύω πως ο Clive Barker εκτός από τη συγγραφή και το σκίτσο τα καταφέρνει αρκετά καλά και πίσω από την κάμερα. Έχει στο ενεργητικό του ιδιαίτερα αξιόλογες ταινίες (Hellraiser, Nightbreed, Lord of Illusions) χωρίς να λείπουν βέβαια και κάτι μούφες σαν το Rawhead Rex (ατυχέστατο). Ανώτερο όλων όμως θεωρώ το Candyman το οποίο είναι βασισμένο στο διήγημα «Το Απαγορευμένο» (βλ. Βιβλία του Αίματος). Κρισιμότερος παράγοντας κατά τη μεταφορά της δουλειάς του Barker στην οθόνη είναι το καινοτομικό ύφος και η ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που αποτυπώνονται στις σελίδες των βιβλίων του. Ευτυχώς ο ίδιος ο Barker ως σκηνοθέτης τα κατάφερε πολύ καλά. Η υπόθεση αφορά μια γυναίκα που ερευνώντας παλιούς μύθους και δεισιδαιμονίες που επιβιώνουν στις μεγαλουπόλεις πέφτει πάνω στην περίπτωση του Candyman ενός δαίμονα που «λατρεύεται» υπογείως από τους κατοίκους των υποβαθμισμένων προαστίων. Μη έχοντας επίγνωση των κινδύνων, τον επικαλείται με αποτέλεσμα να βρεθεί στην δίνη ενός εφιάλτη. Εδώ ο Barker σπάει τα κλισέ αναλόγων ταινιών. Καταρχάς ο τόπος δράσης δεν είναι στοιχειωμένες επαύλεις και σκοτεινά δάση, αλλά τα ρημαγμένα γκέτο στις παρυφές των σύγχρονων μεγαλουπόλεων. Ο ίδιος ο δαίμονας δεν είναι ο τυπικός απωθητικός κερατάς, ούτε κατ’ ανάγκη κακός. Κατά βάθος είναι ένα πληγωμένο πλάσμα που δολοφονήθηκε για την αγάπη του, καλύπτει τη φρίκη του με ποιητικά, υπνωτιστικά, ήρεμα λόγια και δεν υφίσταται για να δαγκώνει τον κοσμάκη στο λαιμό. Απαιτεί απλώς μια σιωπηλή αναγνώριση από τους «υποτελείς» του, ένα είδος ισορροπίας, ούτε καν λατρείας, που μόνο αν διαταραχθεί επεμβαίνει για να την αποκαταστήσει. Στα τεχνικά τώρα, η παραγωγή είναι ιδιαιτέρως φροντισμένη, όπως και η μουσική υπόκρουση, ενώ μοναδικό μελανό σημείο πιστεύω ότι αποτελούν τα 10 τελευταία λεπτά, που τρενάρουν κάπως αδικαιολόγητα. Γενικά το Candyman είναι από τις ταινίες που μου ‘χουν μείνει και ελπίζω να μην αναλωθεί ως θέμα σε ανούσιες συνέχειες (ήδη η πρώτη ήταν μάλλον μέτρια).

The Texas Chainsaw Massacre 2 (Ο σχιζοφρενής…ουφ! 2) – Tobe Hopper

Σύμφωνα με τις επιταγές της ηθικής τάξης, εδώ θα έπρεπε να παρουσιάζαμε το πρώτο μέρος του «σχιζοφρενή δολοφόνου» που σοκάρισε την Αμερικάνικη κοινή γνώμη όσο λίγες ταινίες μέσα στη δεκαετία του ’70, με αποτέλεσμα να θαφτεί για χρόνια από τη λογοκρισία. Αιτία, πέρα από το μακάβριο της υπόθεσης και την πρωτόγονη βία, οι αιχμές που υποτίθεται ότι άφηνε (συμβολικές βέβαια) για την κατάσταση της Αμερικής μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ. Λέω «υποτίθεται» γιατί αν και προσπάθησα δεν βρήκα κάτι που να παραπέμπει σε κοινωνικοπολιτικό σχόλιο έστω και έμμεσο. Ας μην με παρεξηγήσουν οι προαναφερθέντες σινεφίλ αναγνώστες… Το δεύτερο μέρος ωστόσο είναι αυτό που επιτυγχάνει απόλυτα τον σκοπό της σειράς (ακολούθησε και άλλη συνέχεια): Να αρρωστήσει τον θεατή…Αυτή τη φορά η εχμ…εκκεντρική οικογένεια, μαζί με τον 137χρονο παππού, έχει ανοίξει τις δουλειές της κερδίζοντας γαστρονομικούς διαγωνισμούς χάρη στις μυστικές της συνταγές (τι να είναι άραγε;). το πρόβλημα προκύπτει από μια νεαρή ραδιοφωνική παραγωγό που έχει στα χέρια της ενοχοποιητικά στοιχεία και έναν μισοπαλαβωμένο θρησκόληπτο σερίφη (Dennis Hopper), συγγενή των θυμάτων της πρώτης ταινίας που κάνουν έφοδο στο κρησφύγετό τους. Η «αισθητική» του T.CM.2 αγγίζει τα όρια του gore χάρη και στα ειδικά εφέ του μαιτρ Tom Savini. Αξίζει οπωσδήποτε να δείτε τη διακόσμηση και διαρρύθμιση του κρησφύγετου, τους διαλόγους και τις εν γένει σχέσεις των μελών της οικογενείας, καθώς και την ευρηματική σκηνή της πριονομαχίας μεταξύ του Leatherface και του Dennis Hopper. Όπως και νά ‘χει, η ταινία προσφέρεται μόνο για τα πιο γερά στομάχια, αφού γαργαλάει τα όρια αντοχής (και ανοχής) του κοινού θεατή (μην κοιτάτε εμάς). Επίσης μπορεί να χρησιμεύσει ως μέσον καταπολέμησης φοβιών, αφού μετά από τόσα πτώματα, έντερα, ξεκοιλιάσματα κλπ, παθαίνεις πλήρη ανοσία στις ταινίες τρόμου.

Eraserhead – David Lynch

Ο David Lynch οπωσδήποτε δεν είναι σκηνοθέτης ταινιών τρόμου. Όλες όμως οι ταινίες του (από τον «Άνθρωπο Ελέφαντα» στο «Twin Peaks», την «Ατίθαση Καρδιά» και την πρόσφατη «Χαμένη Λεωφόρο») έχουν μια χαρακτηριστικότατη ατμόσφαιρα συνδυάζοντας το νοσηρό με το παράδοξο – και ουκ ολίγες φορές με την παράνοια – και έχουν κερδίσει έναν κύκλο φανατικών οπαδών. Προσωπικά δεν συγκαταλέγομαι σε αυτούς, αφού οι περισσότερες ταινίες του με κάνουν να νιώθω κάπως ηλίθιος (κοινώς δεν καταλαβαίνω Χριστό). Το Eraserhead είναι η πρώτη του δουλειά και δεν εντάσσεται απόλυτα στην φιλμογραφία του τρόμου (γι’ αυτό εξάλλου βρίσκεται στην δέκατη θέση), αν και περιέχει πολλά στοιχεία. Σίγουρα όμως είναι ένα από τα πιο παράξενα και ψυχοπλακωτικά έργα που έχουν γυριστεί. Ενδεικτικό του παραπάνω αποτελεί το γεγονός ότι ακόμα και οι ειδήμονες ταινιοκριτικοί δεν έχουν βγάλει ακόμα άκρη για το τι θέλει να πει ή να συμβολίσει, όπως τουλάχιστον έχει γραφεί σε περιοδικό του χώρου. Για την ιστορία, η υπόθεση αφορά ένα μίζερο ανθρωπάκι που παντρεύεται την έγκυο φίλη του. Το μωρό τους είναι ένα περίεργο απωθητικό πλάσμα που κλαίει συνέχεια και κάποια στιγμή η κοπέλα εγκαταλείπει τον σύζυγό της (τον μίζερο). Από εκεί και πέρα δεν βγαίνει άκρη, καθώς η «πραγματικότητα» μπερδεύεται με τον εφιάλτη σε ένα ντελίριο σουρεαλισμού. Τεράστια σπερματοζωάρια που στάζουν από το ταβάνι, παραμορφωμένες μπαλαρίνες που χαμογελούν, ψητά κοτόπουλα που αναβλύζουν αίμα σαν αντλίες και άλλα ακόμη χειρότερα (για να μην πω το γίνεται όταν ο ήρωας κόβει τις γάζες που τυλίγουν το σώμα του μωρού – τέρατος). Να προσθέσω ότι η ταινία είναι ασπρόμαυρη, γεγονός που συμβάλει στο ψυχοπλάκωμα του θεατή. Τέλος πάντων, το έργο τελειώνει όπως αρχίζει, χωρίς να ‘χεις καταλάβει τίποτα, μόνο που πλέον δεν αισθάνεσαι και τόσο καλά. Όπως και να ‘χει το Eraserhead είναι μια συγκλονιστική εμπειρία, αν όχι δυσάρεστη πάντως επίπονη, που μάλλον πρέπει να αντιμετωπίζεται (όπως έχει πει κι ένας ταινιοκριτικός) σαν ένα όνειρο ή εφιάλτης που δεν έχει κατ’ ανάγκη λογική ή ειρμό, αυτή είναι και η πιο βολική ερμηνεία. Προσωπικά προτείνω όπου μάθετε ότι προβάλλεται να τρέξετε να το δείτε γιατί οι προβολές του είναι πανσπάνιες, ενώ δεν υπάρχει στα video clubs. Με τρεις λέξεις: Το απόλυτο cult (το ξέρω ότι σας τα ‘πρηξα με τη λέξη αυτή).

Επιμύθιο

Με τα μάτια νυσταγμένα και βαριά, έχοντας όμως τη συνείδησή μας ήσυχη, καταβροχθίσαμε ότι είχε μείνει από τα ομολογουμένως απαίσια σουβλάκια (που αγοράσαμε πριν από 4 ώρες). Το καθήκον απέναντι στην τέχνη έχει ολοκληρωθεί…

Fade out…The End

Υ.Γ. Όπως ήδη θα καταλάβατε, μέχρι να ολοκληρωθεί το TOP 10, είδαμε τον «Σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι Νο 1».

Στέφανος.

By Arturo Bandini