The Jerry Ragovoy Story: “Time Is On My Side 1953-2003”

 

Έχετε ακούσει θεωρίες συνωμοσίας περί επικράτησης των Εβραιοσιωνιστών (Wexler, Dylan, Woody Allen, Berns etc.) λευκών μασόνων και λοιπών σκοτεινών αδελφοτήτων? «Για όλα φταίνε οι Εβραίοι» λένε τα φασίζοντα και μηδενιστικά τσιτάτα. Αν βέβαια κάποιος στραφεί προς τη ανατολική μεριά της αμερικανικής soul των ‘60s, και ψάξει την ευθύνη για τις μεγάλες μουσικές της Νέας Υόρκης και της Φιλαδέλφεια, των ραδιοφώνων και των singles με την απόρρητη σφραγίδα επιτυχίας, θα συναντήσει ένα ακόμη λευκό Εβραίο με το όνομα Jerry Ragovoy.

   Ο πολυπράγμων συνθέτης, παραγωγός, ενορχηστρωτής, τραγουδοποιός (καμία απ’ τις ιδιότητες δεν αναφέρεται κατ’ επίφαση), παρότι στερούνταν της καταγωγής, όχι μόνο συγκαταλέγεται ανάμεσα σ’ όλους αυτούς τους μη Αφροαμερικανούς που κατείχαν άριστα την gospel ποίηση τού παρελθόντος και την ανάπλασαν στον ήχο τού κοντινού soul μέλλοντός τους, αλλά κέρδισε τον τίτλο “…the white king of soul music”, μαζί με τον Bert Berns, και δια στόματος Al Kooper. Γι’ αυτό και η Ace αποφάσισε να αποδώσει φόρο τιμής, όπως έκανε και πριν λίγο καιρό για τον Berns με τη συλλογή “the Jerry Ragovoy story: Time Is On My Side. 1953-2003” (CDCHD 1183).

   Είναι λίγο παραπλανητικό αυτό το ’53 μιας και μόνο μια παραγωγή από αυτή τη δεκαετία, και συγκεκριμένα απ’ αυτή τη χρονιά, περιέχει η συλλογή, όμως είναι και η πρώτη του. Το doo-wop “My Girl Awaits Me” των The Castelles. Ο υπάλληλος του δισκάδικου Treegoob μπήκε για πρώτη φορά στο στούντιο και σήμανε η στιγμή που οι μουσικές του θα διαστίζανε την επόμενη δεκαετία αλλά και μπόλικες σελίδες της μουσικής μας ιστορίας (αν θέλαμε να μιλήσουμε για παιδεία μουσικών συντακτών, θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον ακουστές, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Ο δρόμος είχε ξανοιχθεί κι έτσι ο Jerry πέρασε από label σαν την Chancellor οπού έβαλε σε τάξη πολλά κομμάτια όπως το “I’m Comin’ Home” των The Fabulous Four και μπαλάντες σαν το “Disappointed” (Claudine Clark), έφυγε για τη Νέα Υόρκη και σκόραρε για την Imperial με το κομμάτι των Majors “A Wonderful Dream” έως ότου αρχίσει το νταβαντούρι με το αγαπημένο του παιδί, τον Garnet Mimms και τους Enchanters του.

   Πριν η Janis Joplin (η οποία έχει πει μπόλικο Ragavoy. “Piece of My Heart”, “My Baby”, “Get It While You Can”, “Try (Just a Little Bit Harder)”) συγκινήσει μουσικά σύμπαντα με το “Cry Baby”, ο Mimms σπάραζε στο πόνημα των Berns/Ragovoy, ενώ αργότερα ερμήνευε με αισθαντικό πλούτο το northern anthem “As Long As I Have You” (με αυτές τις φοβερές κιθαριστικές υποψίες), καθώς και το μελωμένο “Thinkin’”. Φυσικά, δεν ήταν μόνο η Janis που ευλογήθηκε απ’ τις δημιουργίες τού Ragavoy.

   Μέχρι πρόσφατα πολλοί μπορεί να θεωρούσαν πως το αριστουργηματικό “Time Is On My Side”, ένα κομμάτι που γράφτηκε σε μία ώρα και πρωτοακούστηκε μέσα από ένα ακουστικό τηλεφώνου, ερμηνεύτηκε πρώτα απ’ την Irma Thomas κι ύστερα απ’ τους Stones. Η αλήθεια είναι πως ένας Δανός τρομπονίστας με το όνομα Kai Winding το έπαιξε πρώτος στην Verve ετικέτα με τις Cissy Houston, Dionne και Dee Dee Warwick στα φωνητικά. Στην παρούσα συλλογή, η Irma Thomas κάνει αλλού την παρουσία της και για την ακρίβεια στο “The Hurt’s All Gone”.

   Πάντοτε σε περιστροφές με κινητήριο κεντρομόλο το r&b/soul συναίσθημα ακούγονται τα “You Got Just What You Asked For” (Estelle Brown) και “I Wanna Thank You” (The Enchanters), το jazzy “I Can’t Wait Until See My Baby’s Face” (Pat Thomas), το άλλο αγαπημένο τέκνο, ο Howard Tate στο “You’re Lookin’ Good” και στην επανεκτέλεση τού 2003 του “Get It While You Can”, το afro-πασίγνωστο, και τόσο διαφορετικό για την κοψιά τού Ragavoy, «Pata Pata» (Miriam Makeba), το hit “Good Lovin’ (The Olympics), η σύμπραξη με την Dusty Springfield (“What’s It Gonna Be”), η ερωτιάρικη Carl Hall συμβολή (“You Don’t Know Nothing About Love”, “What About You”) και οι μάλλον ατυχείς στιγμές εισόδου στο πνεύμα των ‘70s με τα “What Do You Want Me To Do?” (Lou Cortney) και “Pretty Red Lips (Kiss My Blues Away)” (Major Harris). Όσο για την παραγωγή του στο “Move Me No Mountain” και σ’ όλο το δίσκο της Dionne Warwick, ο ίδιος, στα 78 του σήμερα, μετανιώνει που πήγε να το παίξει Bacharach, αν και δε βρίσκω κάτι διόλου κακό σε αυτό.

   Για το τέλος, άφησα μια μουσική παραφιλογογία που αφορά το επικό κομμάτι, την επιτομή της μπαλάντας, το «Stay With Me» που ανοίγει τη συλλογή, τόσο όμως σημαντική για την θεϊκή ανύψωση της φωνής της Lorraine Ellison, μιας και αυτά τα 46 άτομα που απάρτιζαν εκείνη την ορχήστρα, βρέθηκαν χάρη στην ακύρωση μιας ηχογράφησης τού Sinatra! Η τύχη ευνοεί τους ταλαντούχος, ή για να επανέλθω στο συνωμοσιολογικό πρόλογο τους λευκούς Εβραίους.

 

“With every singer I’ve ever worked with, I was like Hitler when it came to vocals. Every time I produce something, it’s as if I’m still trying to prove myself. Every note, every song, every project that I immerse myself in, whether it’s an arrangement or whatever, all of it is a unique challenge.”

Για να μην αυταπατάστε και για να μη σας κουράζω άλλο με κρύα αστειάκια. Τέτοιοι τύποι ήταν τελειομανείς, δουλευταράδες κι ευφυείς. Δε δημιουργούσαν χάρη σε επαναλαμβανόμενες επιφοιτήσεις, πουλημένες ψυχές στους διαόλους και κλοπιμαίες ευκολίες. Σίγουρα τα πράγματα έχουν αλλάξει κι ίσως αυτό να χαρακτηρίζεται ως πεπαλαιωμένα επαγγελματικό, όταν πια η ομοιογενής pop, και μη, δημιουργία « από κατάχρηση και ήττες» είναι το νέο trend. Πώς όμως να θεωρήσω γερασμένο όραμα, την ικανότητα ενός κακομούτσουνου τύπου να χτυπά το ουσιαστικά ασυνείδητο, να σφίγγει τα καρδιοχτύπια και να υποκινά καθάρια δάκρυα, με τα πιο κατανοητά και απλά υλικά?