Cherry Ghost…Beneath this Burning Shoreline (Heavenly/Co-op)

Κάτω από μια φλεγόμενη ακτογραμμή υπάρχει ένα ζευγάρι που πάντα κάνει έρωτα μέσα στη θάλασσα, δεν πιστεύει σε κανένα θαύμα μα παίρνει εκδίκηση απ’ όλη την ανθρωπότητα μόνο με τον έρωτά του. Λίγο αργότερα βγαίνει έξω απ’ το νερό, κοιμάται πάνω σε πέτρες και με μια καθαρή βολή ξαπλώνει στο χώμα όλους τους δολοφόνους τούτου του κόσμου. Με χίλια δυο καρδιοχτύπια γεμίζει τα σεντόνια αίμα, χαρά και σκοτάδι. Είναι η ώρα που ο θεός και πάλι προδίδει καθώς οι πέτρες γίνονται μαξιλάρια μαλακά για δυο τομάρια σάρκα.

Στο Μάντσεστερ σχεδόν πάντα βρέχει κι όταν δεν βρέχει τα πάντα σβήνουν στην καταχνιά, στην κόκκινη μπύρα και στις μπάντες της πόλης που ανεβάζουν τα αίματα στο υπογάστριο. Οι Cherry Ghost, συγκρότημα από τούτο το μέρος, αφού στο πρώτο της άλμπουμ έβαλε ένα παιδάκι με μαγιό να κοιτάζει τον φακό μέσα από κόκκινο και με τα πόδια στη θάλασσα να σε καρφώνει αγριεμένα κ’ ύποπτα, στο φετινό δεύτερο δίσκο του μεγάλωσε το παιδάκι, του βρήκε γυναίκα, το πέταξε στη θάλασσα, του έμαθε κολύμπι κι έρωτα και του ‘δωσε μια αρμαθιά σκοτάδια και γιορτές να τα κουβαλάει πάντα κάτω απ’ τις φλεγόμενες ακτογραμμές.

Το Beneath this Burning Shoreline βουτάει τα πόδια του στο ξεκίνημα με το We sleep on stones, τραγούδι που οι Doves θα ήθελαν πάρα πολύ να έχουν ξεφουρνίσει στο περσινό τους Kingdom of Rust αλλά για τον Simon Aldred, (τραγουδιστής και στιχουργός) των Cherry Ghost, είχε έρθει η δικιά του ώρα. Σαν αμάξι που παίρνει μπρος, τραβάει, επιταχύνει κι επιταχύνει μέχρι να σπάσουν τα χρονόμετρα, όταν έγχορδα, κιθάρες και πιάνα πατάνε το πόδι στο γκάζι λίγο πριν την τελειωτική στροφή. Δολοφονικό ξεκίνημα καθώς έρχεται το Month of mornings να ακολουθήσει τον προκάτοχό του, σε μια μελωδική μπαλάντα όπου το τέμπο κρατάει η κιθάρα, το πιάνο έρχεται να φιλήσει τη μελωδία και τα τύμπανα να πάνε το τραγούδι εκεί που του πρέπει. Been kissing strangers /Trawling the night sky /Drinking the bars dry /All is closing in, τραγουδά ο Aldred στο πρώτο single του άλμπουμ, (kissing Strangers), πάνω σε μια κλασσική indie pop μελωδία που σου φέρνει στο μυαλό όλες εκείνες τις βρετανικές μπάντες που ξεκίνησαν το μουσικό τους βασίλειο στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας ελπιδοφόρα και τα σκάτωσαν κατευθείαν στο δεύτερο δύσκολο άλμπουμ. Προσωπικά θα διάλεγα το The night they buried Sadie Clay, για να σπρώξει τα πράγματα μπροστά μιας και είναι ένα τραγούδι που σίγουρα θα έπρεπε να είχε μπει στον δίσκο των Last Shadow Puppets. Όλη η μουσική του σε παραπέμπει εκεί, (κοίτα ρε που έγινε κι ο Alex Turner σημείο αναφοράς), οι κιθάρες που φοράνε υφασμάτινο κρούνερ παντελόνι, τα βιολιά του φυσάνε κόκκινες κουρτίνες και ταπετσαρίες, η γεμάτη παράπονο φωνή του Aldred, το ανέβασμα στη σκηνή, το πνευστό που σκάει μύτη να σου κατεβάσει το κεφάλι και να το περάσει στο λαιμό της και πάλι τα τύμπανα που τρέχουν σαν άγρια άλογα σε τοίχους και σκιές. Εδώ τώρα έρχεται η μπαλάντα του δίσκου που λέει κι ένας φίλος. Το My god betrays μπορεί να σε στραγγαλίσει. Να πάρει ένα τραπεζομάχαιρο εκεί προς τα ξημερώματα και να σου χαράξει το πόδι για να μην ξεχάσεις τίποτα. Ο Aldred διαλυμένος μιλά στο θεό, μοναχά με μια κιθάρα, ένα τύμπανο σε πομπή, κάτι έγχορδα να του σκίζουν την πλάτη κι ένα φως που δεν υπάρχει στα σκοτάδια του καιρού του…ανατριχιαστικό τραγούδι, όπως και το Barberini Square που ακολουθεί. Μαζί φτιάχνουν χαρτί από μαύρο, νύχτες με περίστροφο στο δρόμο που κουβαλούν τρελοί κι ερωτευμένοι. Σαν αργόσυρτη εξομολόγηση που δεν ξέρεις που θα σε βγάλει. Σκατά, αν την βγάλεις καθαρή μετά από αυτά τα δυο τραγούδια, έχεις σωθικά που ξερνάνε κόλαση παιδί μου! Το μόλις εναμισάλεπτο παρά ένα τέταρτο ορχηστρικό Conquered pt. 2 πάλευαν πάρα πολύ να το γράψουν οι Arcade Fire στο φετινό τους βάλτωμα αλλά αυτό που κάνουν οι Cherry Ghost για πλάκα, οι προηγούμενοι ούτε κατά διάνοια στα Προάστιά τους. Το Black Flag ψυλλιάζομαι πως πάει για δεύτερο single μιας κι έχει όλα τα προσόντα, όπως και το Luditte. Καθαρά indie pop τραγούδια όπου αν τα είχαν γράψει μπάντες άλλου βεληνεκούς όλοι θα μιλούσαν για έπη και άλλες τέτοιες κουράδες. Έχει καλύτερα το άλμπουμ, όπως αυτά που περιέγραψα πιο πριν ή όπως και το Diamond in the Grind όπου βγαίνει σαν μέσα από μουσικό κουτί που το κουρδίζει άντρας που κάθε βράδυ ακούει βήματα φανταστικά να τον ξυπνάνε από τον κάτω όροφο κι αυτό που τον ξυπνάει είναι το φάντασμα του Mark Linkous. Κι επειδή τίποτα απ’ όλα αυτά δεν συμβαίνει κι επειδή όλα βρίσκονται στο μυαλό του, το ορχηστρικό Strays at the ice pond του χαϊδεύει το ιδρωμένο κεφάλι, το ξαπλώνει στο μαξιλάρι και του λέει πως έχει άλλη μια μέρα για να υποφέρει…την επόμενη!

Κάτω από μια φλεγόμενη ακτογραμμή υπάρχει ένα φάντασμα που μυρίζει κεράσι, κάτι πέτρες που γίνονται μαξιλάρι, ένα ζευγάρι στα βάθη της θάλασσας και η παραπονιάρικη φωνή του Simon Aldred, να τραγουδά όλα τα παραπάνω.

Βρετανική σκηνή…καμιά φορά όταν έχει κέφια κάτι γίνεται, όπως κι εδώ!!!

Cherry Ghost myspace

by Arturo Bandini